شنبه به نوروز

صدای پای بهار به گوش می‌رسد. چند روز دیگر عیدنوروز مهمان مردم ایران می‌شود، اما سرزمین من هنوز درگیر بیماری فراگیر و مرگبار کروناست.

یاد گذشته‌ها بخیر. دلم يک عيد قديمی می‌خواهد. يک عيد واقعی كه در آن تمام مردم شهر شاد باشند، نه كسی عزادار عزیزی باشد و نه ترس از بيماری، لرزه بر تن شهر بیاندازد. دلم يک عيد قديمی می‌خواهد. نه خبری از ماسک و قرنطینه باشد و نه خبری از دلهره و اضطراب...

این نوروز در خانه می‌مانیم و دور از هم بودن را دوباره در خانه تجربه می‌کنیم و «حول حالنا الی احسن الحال» را به نیت ریشه‌کنی بیماری کرونا و بهبود حال همه‌ی مبتلایان و سلامتی پزشکان و پرستارانی که در بیمارستان‌ها از جان خود مایه می‌گذارند، زمزمه می‌کنیم.

در این شرایط سخت، نگرانی جدی این است که بخشی از مردم در روزهای عید، قرنطینه‌ی‌خانگی را رعایت نکنند و به دیدوبازدید و سفر بروند و ناگهان آتش کرونا دوباره زبانه بکشد، آنگاه دیگر حتی امکانات پزشکی کشور نیز جوابگو نخواهد بود و آخرین نوروز قرن، به یک فاجعه‌ی انسانی تبدیل خواهد شد.

می‌دانیم که روزهای شاد و خوش خواهند رسید. می‌دانیم که پس از گذر ابرهای سیاه، رنگین‌کمان شادی، در آسمان امید، به ما لبخند خواهد زد.

روزهای خوب که رسیدند، باهم جشن شادی و لبخند برپا می‌کنیم و خدا کند کسی تا آن روز از ما کم نشده ‌باشد!

روزهای سال ۱۳۹۹، خوب یا بد هر چه بود، به تاریخ خواهند پیوست و دیگر این روزها تکرار نخواهد شد. دلم برای سال‌های ۱۳۰۰ تنگ می‌شود. چرا که کودکی‌ام در آن جا مانده است. تا چند روز دیگر زمستان هم تمام می‌شود. آخرین زمستانی که با ۱۳۰۰ آغاز می شد. زمستانی که نتوانستیم خوب آن را در آغوش بگیریم و  خوب بدرقه‌اش کنیم. آخرین زمستان ۱۳۰۰ هم می‌رود تا راهگشای نخستین بهاری باشد که آغازش ۱۴۰۰ است.

حتماً این ضرب‌المثل فارسی را شنیده‌اید که «شنبه به نوروز افتاد.» سال‌ها طول می‌کشد تا سال جدید در روز شنبه تحویل شود. به قول قدیمی‌ها اگر نوروز در روز شنبه باشد سال خوش‌یمنی خواهد بود. سال ۱۴۰۰ هم شنبه به نوروز افتاده، این اتفاق را به فال نیک بگیریم و دعا کنیم که بساط این ویروس و بیماری برای همیشه برچیده شود و روزهای خوب در انتظار ایران و ایرانی باشد. به روزهای خوب می‌اندیشیم، چرا که به این ضرب‌المثل «چنان سالی شود، شنبه به نوروز» امید داریم.