تجربهی سوگ و اندوه از دست دادن کسی یا چیزی که بسیار برای ما مهم است، شتری است که دم خانهی هر بنی بشری خواهد خوابید و این تجربهی گریز ناپذیر آنقدر سنگین است که میتواند هر آدمی را تا مدتها در غاری از تنهایی، غم و حسرت زندانی کند.
انسان در دورهی فعلی، به دلیل سبک زندگی که پیش گرفته است با حجم زیادی از هیجانات منفی روبهرو میشود، او علاوه بر تلاش برای بقا و حفظ زندگی همواره باید برای کنترل احساسات و عواطف خود انرژی زیادی مصرف کند.