سگ‌های بدون‌صاحب سرگردان را به‌راحتی در جای جای شهر می‌توانی پیدا کنی. ظهر که آفتاب تابستان بی‌رحم می‌شود، تنی به آب راکد جوی‌ها می‌زنند و زیر سایه درخت یا ماشینی آرام می‌گیرند.

به اول لاور که می‌رسی، راه از هم جدا می‌شود. جاده آفتاب‌دیده روستا سه قسمت می‌شود. یکی تو را می‌برد به گُلکو. ماشین تا انتهای راه خاکی گلکو توان رفتن ندارد. راه دیگر به محله پاتل می‌رسد. خانه‌های پاتل تا زیر کوه، با فاصله کمی از هم، کج دهنی می‌کنند.

سیل دی‌ماه 98، خشمش را سر زاچ و داربست هم خالی کرد. اهالی، داروندارشان را، همراه خاطرات روزهای سرد سیل رها کردند. کل زندگی‌شان را گذاشتند و رفتند. همان چهاردیواری که مثل همه‌ی خانه‌های بشاگرد، گرد ناهمواری راه خورده بود. مردم به همان هم راضی بودند. سیل اما ظالم‌تر از همیشه، اینبار هرچه سر راهش بود را با خود برد. برد تا 153 خانوار آواره دشت شوند. «بیرکَلمی» پناهشان شد. دشتی در دو کیلومتری دو روستا. نفس راحتی کشیدند که دیگر دست سیل بهشان نمی‌رسد. حالا بیش از هشت‌ماه از سیل می‌گذرد. سقفشان هنوز، همان چادر آفتاب‌دیده هلال‌احمر و کپر است. آمدند که بروند. فکرش را هم نمی‌کردند که قرار است این چادرها خانه‌ی جدیدشان باشد. دلشان برای آن آشیانه‌ پر از گل‌ولای قدیمی‌شان تنگ شده‌است. 705 نفر سرما را از سرگذراندند، با گرما می‌سازند، به امید سقفی که وعده‌اش را بهشان داده‌اند.