فرزندان در هر سن و شرایطی که باشند نیازمند وجود و حمایت‌های والدین هستند . ممکن است برخی اتفاقات ناگوار باعث  از دست دادن والدین  و یا یکی از آنها شود. در این میان فرزندان از لحاظ روحی و روانی دچار آسیب‌های شدیدی می شوند. کودکان با از دست دادن افراد مهم زندگی خود دچار غم و اندوه می‌شوند و اگر به طور صحیحی با  آنها رفتار نشود ممکن است تا مرز افسردگی نیز پیش روند. به عنوان مثال: پدری ، همسر خود را از دست داده است. اگرچه شما شریک زندگیتان را از دست داده‌اید، اما نباید از کودکتان غافل شوید. برای او وقت بگذارید و در مورد مرگ عزیزش با او به طور واضح صحبت کنید. هیچ گاه کودک را منتظر بازگشت مادرش نگذارید. از کلمات مبهمی همچون سفر کردن، ترک کردن و ... استفاده نکنید .

به صراحت به او بفهمانید که او دیگر بازنمی گردد.در مورد بهشت اغراق نکنید. برخی از بزرگسالان برای کودک توضیحاتی از قبیل اینکه مادر یا پدرت به جای بهتری رفته است سعی در تسکین حالات روحی فرزندان دارند. در این صورت ممکن است کودک فکر کند این دنیا جای خوبی نیست و بهتر است به جای بهتری برود که مادرش نیز در آنجا حضور دارد. به این ترتیب فکر و خیال خودکشی به سراغ او می آید.  به دیگران اجازه ندهید کودک را بازخواست کنند. کودکی که والد خود را از دست می‌دهد مرکز توجه و دلسوزی‌های ناخواسته اطرافیان قرار می‌گیرد و همه افراد نسبت به آینده و فعالیت های او نیز احساس تکلیف می کنند.  این شما هستید که همچنان حامی و سرپرست کودکتان هستید. هیچ گاه به کودک ترحم نکنید، ترحم سبب می‌شود کودک همچنان در دوران سوگ باقی بماند. برخی از والدین به دلیل مشغله‌های زیاد مسئولیت‌های فراوانی را بر عهده دارند در این موقعیت بهتر است از فردی قابل اطمینان مانند : پدربزرگ ،مادربزرگ ،خاله ،عمه و ..  برای پرورش دادن کودک خود بهره گیرید. 

گاهی اوقات همانند دوست همسنش در کنار او بنشینید و به حرفهایش گوش دهید. اجازه دهید مرور خاطرات گذشته را بر زبان بیاورد . گاهی نیز با او همراه شوید و از خاطرات خوب گذشته با او صحبت کنید. هرگز وسایل والدینش را از او مخفی نگه ندارید. بهتر است یکی از وسایل شخصی مادر و یا پدرش را به او بدهید تا پیش خود نگه دارد و در زمان دلتنگی به آن مراجعه کند. هیچ‌گاه مسئولیت سنگینی با بیان جملاتی از قبیل حالا که پدر نیست تو مرد خانه ای به او القا نکنید . در هنگام شیطنتِ کودک ، خود را کنترل کنید و به او احساس گناه ندهید . درست است شما او را به تنهایی بزرگ می کنید اما نباید این مساله را برای کودک باز کنید و بهتر است بنا به اقتضای سنش با او رفتار کنید. با در نظر گرفتن تمامی رفتارهای کودک ، اگر متوجه شدید کودکتان پرخاشگر،لجباز ،منزوی و افسرده شده است و یا   غذا نمی‌خورد و کابوس می‌بیند بهتر است از یک روانشناس کمک بخواهید .