آموزش اصول اخلاقی و نشان دادن راه درست از بد، رفتاری  هوشمندانه از سوی والدین آگاه است که می خواهند فرزندشان را در راستای  موازین درست تربیتی در مسیر ویژه زندگی قرار دهند. مرز بین نصیحت و سرزنش به قدری به هم نزدیک است که با کوچکترین بی تدبیری می تواند اثرات سوء و  ناکارآمدی را به همراه داشته باشد . نصیحت والدین همیشه با هدف مثبت و سازنده انجام می‌شود اما گاهی با نا آگاهی مسیر را اشتباه سپری می‌کند. برای  موعظه کردن کودکان باید تا جایی که می توان از یاد دادن های مستقیم کلامی جلوگیری کرد  همانگونه که نوازش کردن کودک در زمان بیماری کمکی به درمان آن نمی کند ،گفتن واقعیت ها و دور کردن آنها از جهل نیز تنها با صحبت کردن مشکلات رفتاری  او را درمان نمی کند. اگر می‌خواهید پندهای شما بر فرزندانتان تأثیر داشته باشد،بهتر است از روش های زیر استفاده کنید: در ابتدا خودتان الگو باشید و به نصیحت هایی که می کنید عمل کنید .برای تاثیر نصیحت ،کودک باید بداند شما نیز به عنوان والد فقط گوینده نیستید . در هنگام پند دادن خوشرو باشید و از لحنی آرام و نرم استفاده کنید. توجه داشته باشید پندهای خود را در قالب امر و نهی ادا نکنید. جملات دستوری به هیچ وجه اثربخش نخواهند بود. در هنگام موعظه از القاب زشتی همچون شلخته ، بی عرضه ، دست و پاچلفتی و .. استفاده کنید. شخصیت کودکتان  یکی از مهمترین مسائل در زندگی والد فرزندی  است که باید به آن توجه کرد . برخی دیگر از والدین نیز به اشتباه گمان می کنند اگر پندهای خود را در قالب جملاتی از قبیل :«بدبخت می شوی، در آینده هیچکاره می شوی ،به گدایی مفتی و ...» ادا  کنند،باعث تاثیر بیشتر رفتار فرزندشان می شوند . رخنه کردن ترس در روح و روان فرزندان نه تنها نتیجه مثبتی به همراه ندارد بلکه باعث عدم اعتماد به نفس کودکان در آینده می شود . انزواطلبی و حاضر نبودن  در جمع های خانوادگی نیز  از اثرات منفی تهدید کردن های افراطی از سوی والدین خواهد بود. 

هنگام نصیحت کردن کودکان به او طعنه نزنید.  جملاتی همچون «تو مایه ننگ خانواده هستی، با این رفتارهایت آبروی خانواده را میبری و ..» نیز از  جمله موارد منفی است که ذهن کودک را درگیر می کند و تمرکز اصلی را از او می گیرد . بهتر است به جای آنکه حرف خود را در قالب امر و نهی به او منتقل کنید، آن را به شکل یک پیشنهاد مطرح کنید. والدینی که به فرزندان خود ایمان دارند به آنها اجازه می‌دهند با انجام فعالیت‌های خطرناک، نیروی بالقوه خود را بشناسند و در آینده از آن بهره‌مند شوند. فراموش نکنید فرزندان هیچ گاه به طور کامل شبیه ما نیستند و ما نیز نباید آنها را وادار به تکرار رفتارهای مخصوص خودمان بکنیم زیرا کودکان ما، اولویت های متفاوت و مجزایی دارند که تنها باید با نظارت والدین در مسیری صحیح قرار گیرند.