صبح ساحل، سیاسی _ دولت روزهای پایانی کاری اش را می گذراند و مسئولان هم هرجا که بتوانند با لحنی غرور آمیز تلاش می کنندخدمات و دستاوردهای دولت خودرا به همگان یادآوری کنند. هفته گذشته خبری به نقل از یکی از مقامات استان منتشر شدکه گفته بود: با حمایت های دولت از هرمزگان محرومیت زدایی شده است این جمله تیتری انتخاب شده از سخنرانی ای بودکه احتمالاً مطالب بلند  دیگری هم در تحلیل وگرامیداشت خدمات خاص دولت در بر داشته است.

هنگامی که در پایان یک دوره فعالیت اجرایی مقامات خدمات دولتهای متبوع خویش را بر می شمارند معمولا برحوزه هایی تمرکز می کنند که درقیاس با دولتهای پیشین بهترین عملکرد را داشته اند. عملکرد بهتر البته نیازمند شاخصهایی است که اگردرعصر دولتهای مدرن و جامعه ای برخوردار از بخش خصوصی قوی به سرببریم قطعا این شاخصها از سوی موسسه های نظرسنجی خصوصی متعدد اعلام  می شود وهرکدام بسته به جایگاهشان دربین مردم آن جامعه وزن بیشتری درتاثیرگذاری خواهند داشت . اگر هم درکشوری همچون ایران که همچنان بخشهای خصوصی اش نیامده غزل خداحافظی می خوانندو قدرت پاگیری ندارند، قاعدتا آمارهای منتشر شده از سوی بانک مرکزی ومرکز آمار بخشی از این شاخص ها در خصوص رشد قیمت ها را دراختیار می گذارد. گرچه متاسفانه اطلاعات خام مربوط به هزینه ها چندان اطلاعاتی به مخاطب درخصوص تغییرات واقعی قدرت خرید نخواهد داد و اما دست کم فرصتی است و پایه ای است برای تحلیل آماری دقیق از سوی تحلیلگران وبرخی علاقه مندان.

اگر فرض را برهمین مبنا قرار دهیم آماری که به دست می آید می تواند شاهدی باشد بر میزان افزایش یا کاهش سطح رفاه زندگی که نخستین معیار سنجش کیفیت زندگی است.

از این مطلب مجال بررسی همه اقلام اساسی سبد خانوار را ندارد اما دست‌کم نمونه ای اصلی را می تواند برای مقایسه در اختیار قرار دهد.

طبیعتا اگر قرار باشد اختلاف سطح زندگی طبقه بالا و پایین مردم کاهش بیابد، سطح درآمد طبقه میانگین و قیمت اقلام اصلی خوراکی باید تناسب بیشتری بیابد. درسال 1384 که حداقل دستمزد122592 تومان تعیین شده بود قیمت گوشت گوسفند 4600 تومان  وقیمت مرغ هر کیلو 900 تومان ویاکمتر از این رقم بوده است. حال آن که درسال 1392 که اکنون درآن به سر می بریم و حداقل  دستمزد حدود 540 هزارتومان تعیین شده قیمت گوشت قرمز گوسفندی 32000 تومان رسیده است. یعنی درحالی که قیمت گوشت قرمز که مهمترین منبع تامین پروتیین انسان است بیش از 6 برابر شده است، حقوق میانگین جامعه تنها چیزی نزدیک به 4 برابر افزایش یافته است.اگر این مقایسه قیمت دراقلام خوراکی دیگر نظیر تخم مرغ انجام شود رقم افزایش به 10 برابر هم می رسد.

پس درشاخص اقلام خوراکی که ملموس ترین وجه برای خانواده هاست که روزمره با آن  روبرو هستند آن هم اقلامی که ظرفیت کشور همواره قدرت تامین داخلی بدون نیاز به واردات را دارد وضعیت اقتصادی شکست خورده است. البته که همانطور که روزی مقامات کشور گفتند تحریم ها دراین زمینه هیچ تاثیری نداشته  وکاغذ پاره ای بیش نبودند. مبلغ یارانه هم که مربوط به حذف سوبسید از کالاهایی نظیر شیر ونان ومانند آن بودکه البته آن مبلغ 45000 تومان به تنهایی قیمت افزوده بر قیمت اولیه آن کالا پیش ازحذف یارانه هارا حتی دریک مورد نان هم جبران نمی‌کند.

اگر شاخص دیگرنوع استقبال وبدرقه مردم از دولتمردان برشماریم که دیگر نیازی به یادآوری نیست چنانکه عمده سفرهای آخر دولت به دلایل ناگفته یا لغو شد ویا ترجیحاً دیگر بدون اعلام عمومی و دعوت از مردم انجام می شود.

ازهمه تحلیل ها و آمارها که بگذریم، شاخص مهمتری که مسقیماً میزان موفقیت  و رضایت مردم از عملکرد از نتایج یک سیستم اجرایی را آشکار می کند نتایج انتخابات دولت آینده است.

جبهه اصولگرایان درمناظره های تلویزیونی هم به هر شیوه که بود سعی کردند با اعلام آشکار انتقادها خود را از اشکالات ونقایص دولت قبل دور بدارند آنهاکه حتی تصور هم نمی کردند کاندیدای خارج از حلقه ایشان تا این حد مورد اقبال مردم واقع شود، درآن فرصت دوهفته‌ی تمام تلاش خود را برای انتقاد صریح از دولت به کار گرفتند چراکه برهمه آنها میزان نارضایتی عمومی آ‌شکار شده بود و آنها می اندیشیدند که به این طریق تا  حد زیادی دامن خود ودیگر هم زمان سیاسی خویش را از همکاری وحمایت از دولت عدالت محور و دهم بیالایند وبه این واسطه سبد رای خود را سنگین تر کنند اما غافل بودند از اینکه مردم برای دور شدن از آنچه روز به روز درآن فرو می رفتند دورترین کاندیدا را انتخاب می کنند به دوری حسن روحانی.

ادعاهای موفقیت و رضایت مردم دراین روزهای پایانی چگونه قابل باور است هنگامی که در نتایج آراء ریاست جمهوری در استان هرمزگان کسی که بیشترین فاصله را با دولت فعلی حفظ کرد بیش از50 درصد آرا را کسب کرد.

از سوی دیگر مشاهدات مردم عادی از اطراف شان تماما نشانه هایی است غیر از آنچه از شعارهای عدالت و محرومیت زدایی بر می آید.

اینکه بارها وبارها  (براساس آنچه در رسانه ها روایت می شود)پروژه های ناتمام ویا درمرحله آغازین را در لیست پروژه های خاتمه یافته قرار داده شود، اینکه تسهیلات وعده داده شده روز به روز کمتر شود اما به یکباره رقم‌های نجومی به نام اطرافیان و افراد نزدیک به برخی مقامات به عنوان  تسهیلات پرداخت شود، گسترش شایعاتی از نوع قرارداد بدون رعایت تشریفات ویا واگذاری امور به پیمانکارنی نامعتبر ویا ناشناخته در پروژه های عظیم همه وهمه آن چیزی است که مردم می بینند  اما ساز وکاری برای درخواست رسیدگی عمومی به حق عمومی شان نمی یابند.پرسش کنونی اینست که حتی اگر مردم بتوانند به آمارهای دولت پس از آن همه آمار غیرواقعی که بیرون آمد و حقیقت نداشت اعتمادکنند، فاصله بیش ازپیش دخل وخرج ماهیانه را چه کنندکه اگر 8 یا 6 سال پیش 200 هزارتومان یعنی 40 درصد حقوق یک کارمند متوسط برای مایحتاج روزانه یک ماه  یک زوج کافی بود امروز 800 هزارتومان یعنی حدود 90 درصد یک حقوق هم برای این منظور کافی نیست؟