در هر نسلی، دوران نوجوانی یکی از پرچالش‌ترین و بدیع‌ترین برهه‌های زندگی است. در این سن نوجوانان با بسیاری از ارزش‌های خانواده به مشکل برمی‌خورند، برای اولین بار بسیاری از حس‌ها و تجربیات دنیای بزرگسالی را تجربه می‌کنند و تلاش می‌کنند هویت خود را پیدا کرده و به استقلال از خانواده دست پیدا کنند. یکی از تجربیات خطیر و البته مسرت بخش در این بازه‌ی سنی، تجربه‌ی عاشق شدن است. هنگامی که والدین پی می‌برند که فرزند نوجوان‌شان برای اولین بار درگیر فوران میل و عشق نسبت به فرد دیگری شده است، احتمالا اولین احساسی که تجربه می‌کنند ترس و استیصال است. آن‌ها خوش ندارند فرزندشان به این زودی وارد دنیای بزرگسالی شود و طبیعی است که بخواهند نوجوان را از چالش‌های این مسیر دور نگه دارند. والدین ممکن است از بابت رابطه‌ی جنسی زودهنگام، شکست عشقی، دور شدن از دنیای درس و تباه شدن آینده‌ی فرزند خود بیم داشته باشند، اما برخوردی که بتواند کمترین آسیب را نوجوانان وارد کرده و امنیت روانی‌شان را تضمین کند چیست؟ اکثر والدین در مواجهه با عاشق شدن نوجوانان، در یک برخورد تکانشی و به دور از منطق روی به تنبیه، محدود کردن و جدا کردن نوجوان از عشقش می‌آورند، اما این اعمال افراط گونه نه تنها به حل مساله کمک نمی‌کند، که عواقب جبران ناپذیری را نیز در پی خواهد داشت. تجربه‌ی عشق در نوجوانی مانند بسیاری دیگر از مواجهات این دوره‌ تجربه‌ای بدیع است که می‌تواند تصور نوجوان از بسیاری مسائل را تحت شعاع خود قرار دهد. بنابراین رویکرد تهدیدآمیز و قهری والدین تنها اوضاع را برای هر دو طرف سخت‌تر می‌کند. این درست است که با توجه به فرهنگ ما ایرانی‌ها ارتباط دختران وپسران پذیرفته نیست و والدین نمی‌خواهند نوجوانشان درگیر این مسائل باشد اما باید به خاطر داشته باشند که نوجوان به هر حال از این مسیر عبور خواهد کرد و والدین باید تصمیم بگیرند می‌خواهند در کنار فرزندشان باشند یا در مقابل او. بهترین کار در این شرایط صحبت کردن با نوجوان و همدلی با او است. نگاه تمسخرآمیز و تحقیر آمیز به نوجوان باعث می‌شود او به مقاومت درونی والدین پی برده و دیگر به آن‌ها اعتماد نکند. اگر در کنار فرزندتان حضور داشته باشید، راحت‌تر می‌توانید اوضاع را کنترل کنید. نوجوانان در مواجه باعشق، بسیار هیجانی و تکانشی عمل می‌کنند بنابراین ممکن است در معرض خطاهای بسیاری قرار بگیرند. اگر والدین در مقابل نوجوان ایستاده و او را محدود و تنبیه کنند، به هر حالی چیزی از احساسات او کم نمی‌شود بلکه هیجانی‌تر شده و عکس‌العمل بدتری نشان می‌دهد. والدین می‌توانند در حین شنیدن درد و دل‌ و صحبت‌های نوجوان، رابطه خود را با او تحکیم کرده و زمان بخرند.. چرا که احساسات نوجوانی مانند طوفان‌های شدید اما موقتی هستند که می‌گذرند اما اگر ندانید در مقابل این طوفان‌ها چطور از خود و فرزندتان مراقبت کنید، زیان بسیاری خواهی دید.