در شهرهای ساحلی انسان با دریا معنایی دیگر می‌گیرد. رفتار دریا بر روزمرگی شهروندان تاثیر می‌گذارد و آن‌ها علاوه بر رزق و روزی از دریا دانش می‌گیرند و بدان می‌افزایند. دریانوردانی که در روزگاران قدیم و با محدودیت تکنولوژی تنها با لنج‌ها و کشتی‌های بادبانی اقیانوس‌ها را درنوردیده‌اند و با دیگر قاره‌ها پیوندی از جنس تعامل، تبادل و تجارت داشته‌اند، اینک دریا را از آن خود و خود را نیز متعلق به دریا می‌دانند؛ این را می‌شود از هم‌صحبتی و معاشرت با آن‌ها دریافت.

هر شهر با توجه به محیط زیست، اقلیم، تاریخ و فرهنگ آن شهر، نوع زیستی منحصر به خود دارد. بنابراین برای رسیدن به مدلی برای مدیریت شهر، باید به حافظه شهر مراجعه کرد؛ چراکه شهر دارای حافظه‌ای است که همان تاریخ شهر است. برای اینکه به شناختی از شهر برسیم باید خاطرات، روایت‌ها، نحوه زندگی مردم، فرهنگ، تمدن، تجارت، اقتصاد و غیره را از حافظه شهر استخراج کنیم.

ما در بندر تاریخی لافت برای اینکه بتوانیم مدل مدیریت شهری را باتوجه به پیام زمینه شهرتعریف کنیم با صیادان و ناخداها به دریا رفتیم و گفت‌وگو کردیم تا به کدهایی برسیم که امروز بتوانیم در امورات شهری آن‌ها را پیاده کنیم و از حافظه تاریخی شهر بهره ببریم. 

سفرهای دریایی با صیادان و ناخداها در استخراج پیام‌های زمینه شهر و آن‌چه که شهر از ما می‌خواهد بسیار موثر بود؛ چراکه اهل دریا، روی دریا سفره دل خود را باز می‌کنند و این فرصتی‌ست برای آموختن و بکار بردن دانش آن‌ها در کالبد شهر.

آن‌چه امروز می‌دانیم این است که از کناره‌ی شهر تا حرا و از حرا تا مشتا پر از ماجراست. ماجراهایی که شنیدن و بهره‌بردن از آن‌ها چراغی است برای روشن کردن راهی که در پیش داریم؛ راهی که در آن می‌خواهیم دریابیم شهر از ما چه می‌خواهد و به این خواسته پاسخ دهیم.

* اهل دریا روی خشکی باهات حرف نمی‌زنند.