پروسه انتخابات در کشورهای مختلف یک پروسه تصمیم‌گیری رسمی است که مردم برای اداره امور کشور شخص (رئیس جمهور) یا اشخاصی را(نمایندگان پارلمان یا مجلس)رسما برای مدت مشخصی بر می‌گزینند.

                    

رئیس جمهور در کشور ما رسما بعد از مقام رهبری شخصیت دوم کشور است. فردی که در راس قوه مجریه و هیئت دولت قرار می‌گیرد و با توجه به جایگاه ویژه ریاست‌جمهوری می‌طلبد کسانی نامزد این مقام شوند که تخصص‌ و تعهدهای لازم را داشته باشند. مسیر پرفراز و نشیب ریاست‌جمهوری قطعا مسیری صاف و هموار نیست و کسانی که ویژگی‌های لازم را برای احراز این پست مهم ندارند نباید وارد این وادی شوند و خود و ملت را گرفتار نمایند. هفته‌ی گذشته ستاد انتخابات کشور شاهد حضور تعداد زیادی از افرادی بود که یا جایگاه ریاست جمهوری را نمی‌دانند و یا وزن و اندازه خود را نمی‌شناسند و نمی‌دانند که این ردا و لباس بر تن آنها بسیار گشاد است.حضور چهره‌های تکراری و کسل‌کننده برخی افراد که بارها امتحان و آزمون خود را در سمت‌های مختلف پس داده‌اند و نیز نام‌نویسی افرادی که حتی یک خط برای اداره کشور برنامه ندارند و یا حضور پررنگ وزرای حاضر در کابینه دولت که دیدگاه‌ها و نظرات مشترکی دارند از ویژگی‌های این دوره از نام‌نویسی برای کاندیداتوری ریاست جمهوری است.

حضور کاندیداهای پوششی که فقط برای امتیازگیری و حفظ پست فعلی و یا اخذ مقام و مرتبت بالاتر وارد گود شده‌اند معضل این دوره و دوره‌های گذشته است.نام‌نویسی برای کاندیداتوری ریاست جمهوری آنقدر لوث شده که هر کس شناسنامه و یا المثنی آن و یک دست کت و شلوار در خانه دارد خود را واجد‌الشرایط دانسته و برای ثبت‌نام راهی وزارت کشور شد و انگشت رنگی و شناسنامه‌ی خود را در هوا می‌چرخاند و اعلام حضور می‌نماید. تعداد بیشتری از کاندیداها فقط برای مطرح شدن در رسانه‌ها و به اصطلاح تبلیغات مجانی ثبت‌نام کرده اند و اصولا هدف آن‌ها کاندیداتوری ریاست‌جمهوری نیست.

برخی‌ها با علم به این که از سد شورای نگهبان نمی‌توانند عبور کنند؛ در راستای اهداف سیاسی خود به این حرکت دست می زنند. برخی هم واقعا برای کاندیداتوری ریاست‌جمهوری آمده اند و بعنوان یک گزینه‌ی جدی در انتخابات مطرح هستند و قصد دارند برای این سمت رقابت کنند مانند: قالیباف، لاریجانی، جهانگیری، جلیلی، پزشکیان، همتی، اسماعیلی و بذرپاش، (به نمایندگی از وزرای کابینه)و...

ای کاش برای بزرگترین و فراگیرترین انتخابات کشور که انتخاب شخص دوم مملکت یعنی رئیس جمهوری است قوانین سفت و سخت‌تری وجود داشت تا به واسطه این قانون شاهد حضور چهره‌های مقبول، محبوب، موجه، علمی، توانمند و برجسته از همه‌ی جناح‌ها و احزاب سیاسی برای ثبت‌نام ریاست‌جمهوری بودیم. ای کاش کمیته‌ای ملی و فراجناحی و فارغ از باند بازی‌های سیاسی در میان شخصیت‌های علمی دانشگاهی به دنبال نخبه‌هایی می‌گشت که فراتر از هر چیزی به ایران و آبادانی و سرافرازی آن می‌اندیشیدند و آن‌ها را به عنوان کاندیداتوری ریاست جمهوری به مردم معرفی می‌کردند تا معیار اصلی وزن‌کشی احزاب سیاسی و میزان اقبال و اعتماد مردم به آن احزاب مشخص شود، هر چند بحث مشارکت مردم مهم‌تر از هر موضوعی است که باید به آن توجه ویژه داشت و در شرایط فعلی شاید نباید انتظار مشارکت بالا در انتخابات ریاست‌جمهوری را داشت و این به‌نفع طیف تندرویی است که در سایه‌ی مشارکت پایین مردم در انتخابات مختلف به نتیجه دلخواه خود رسیده‌اند.

                     

روزنامه صبح ساحل