پـیـشقـــــراول هــــرمزگانیـــــسم

صبح ساحل ، هنری -  خیام مویدی :سرآغار کلام با این جمله‌ی صریح و بدیه که بی شک حسین احمدی‌نسب تاثیرگذارترین نقاش دیار هرمزگان است.

کافیست به آثار نقاشان هرمزگانی پس از او نگاهی بیاندازید تا صراحت این کلام را دریابید. او در حوزه خود یک خط شکن است، یک پیشقراول. 

نه تنها در نقاشی که در تئاتر هرمزگان نیز چنین نقشی را ایفا نموده. این مهم زمانی بر اهمیتش افزوده میشود که به پیشنه نقاشی هرمزگان نظر بیاندازیم.

دیوید جی راکسبره در پژوهشی که پیرامون نقاشی ایرانی داشته بیان کرده که آموزش نقاشی در ایران همواره بر پایه تقلید از آثار استاد بوده است بطوری که هنرآموز در دوره‌ی هنرآموزی خود می‌بایست آثار استاد خود را عین به عین تقلید میکرده تا بتواند در این حین ظرافت‌ها و روش‌های کار را بیاموزد. 

اما حالا با وام از این سخن برگردیم به نقاشی چون حسین احمدی‌نسب، کسی که پیشقراول بوده به این معنی که استادی را در جغرافیای خود، پشت سر ندیده! در تاریخ نقاشی ایران چنین مواردی را داشته‌ایم.

کمال الدین بهزاد نیز پیشقراول نقاشی ایرانی در قرن نهم هجری آنگاه که روزنه‌ای را برای تقلید در پشت سر خود نمی‌دید، دست به تقلید یک نقاشی از جنتیله بلینی نقاش ایتالیایی با نام «شاهزاده عثمانی» میزند.

گرچه اثر بهزاد بمانند برداشت یک هنرآموز از استاد نبوده و برداشتی عین به عین نیست بلکه اثر بهزاد یک خوانش بیش متنی از اثر اولیه به حساب می‌آید. 

از این نمونه‌ها در آثار نامداران نقاشی، چه ایرانی و چه خارجی فراوان است برای مثال کمال الملک نقاش عصر حاضر نیز در سال 1312 تابلویی از رامبراند را بدون تغییر و با نوعی کارکرد تکثیری عینن نقاشی میکند. اینان تقلید خود را از آثار پیشینیان اجرا کرده‌اند چرا که استاد حاضری را برای تقلید نیافته‌اند.

حسین احمدی‌نسب نیز در هرمزگان چنین کسوتی را دارد که نه تنها استاد حاضری را در دیار خود نمی‌دید که اثری از صده‌های پیشین نیز برای تقلید، وام گیری یا حداقل الهام گیری در هرمزگان نمی‌یافت.

از این روست که در احراز پیشقراولی وی نمیتوان شک کرد.

حسین احمدی‌نسب آثار خود را متعلق به سبک امپرسیونیسم میداند و این امپرسیونیسمی است که با سنت درآمیخته، از تکنیک کلاژ استفاده می کند که در آثار نقاشان جنبش امپرسیونیسم خبری از آن نیست، از دفرمگی‌های اغراق شده‌ای استفاده میکند که تنها در آثار نقاشان مدرنیسم و پس از آن یافت میشود.

و با همه‌ی اینها در انتخاب رنگ و نور است که به شیوه‌ی امپرسیونیسم کار می کند.

تمام اینها باعث چنان تغییری در نقاشی هرمزگان و بسیاری از نقاشان پس از خود در این دیار بوده که بنده میخواهم جرات به خرج دهم و از واژه‌ی هرمزگانیسم برای توصیف آثارش استفاده برم. سبکی که خود پیشقراول آن بوده و تا کنون در آثار بسیاری از نقاشان هرمزگان ادامه داشته است.

جایز است قدری هم از شرایط پذیرش هنر حسین احمدی‌نسب در جامعه هرمزگان سخن باشد. بنده بارها و به کرات دیده‌ام که پوسترهایی از آثار احمدی‌نسب در خانه‌ها، محل‌های کسب و حتا ادارات هرمزگان نصب بوده‌اند بی آنکه در اکثر موارد نصب کنندگان این پوسترها نامی از صاحب اثر را بدانند. 

این به این معناست که آثار وی از سوی مردم دیار هرمزگان کاملا پذیرفته شده است و در برقراری ارتباط با مخاطب مشکلی نداشته اند، اما چه اتفاقی افتاده که پذیرش این آثار از سوی نهادهای متولی فرهنگ و هنر در هرمزگان تا کنون شرایط مساعدی نداشته جز برگزاری یکی دو نمایشگاه.

در تایید این گفته لازم به ذکر است که پیش از این بیش از دوازده سال پیش بوده که نقاش قصد برپایی نمایشگاهی را در دیار خود داشته است و افرادی از دل همین نهادهای متولی فرهنگ و هنر در روز افتتاح مانع از برپایی آن شده‌اند! این ها همان اتفاقاتی است که باعث می شود یک چهره‌ی ارزشمند هنری چون حسین احمدی‌نسب از دیار خود کوچ کند و عطای زندگی در جغرافیایی که ایده و تم خلق آثارش را از آن می گیرد به لقایش ببخشد.