بجای تجزیه به فکر توسعه سواحل باشیم

 صبح ساحل، اجتماعی -  مردم استان هرمزگان را می توان از صبورترین و قانع ترین مردم استان های کشور قلمداد کرد. محرومیت، بی آبی در کنار مسئولیت سنگین حفاظت از مرزهای جنوبی کشور خصوصاً خلیج فارس و تنگه هرمز از تعهدات مهم این مردم در سه دهه گذشته بوده است. با وجود غنای طبیعی این خطه از ایران ، استان هرمزگان بسان دیگراستانهای جنوبی از کاروان توسعه در کشور عقب مانده است. این در حالیست این استانها از جمله استان ما برای کل کشوردرآمد زاء هستند.نگاهی به حاشیه جنوبی خلیج فارس و وضعیت کشورهایی که تا چند دهه قبل از امکانات اولیه زندگی محروم بوده اند نشان می دهد که این کشورها به دلیل شناخت اهمیت مدیریت سواحل و وجودنگاه تجاری به آن، سواحل جنوبی و عربی خلیج فارس را به قطب اقتصادی منطقه و حتی جهان تبدیل کرده اند.نگاه عمقی به روند تحول اقتصادی در حوزه جنوبی خلیج فارس نشان می دهد که رشد این مناطق تنها محصول سرمایه گذاری دیگر کشورها بوده است. نتیجه این شده که شهرها و بنادر این کشور ها با سرمایه دیگر تجار و سرمایه گذاران خارجی از جمله تجار ایرانی به مناطق بزرگ اقتصادی منطقه و جهان تبدیل شده اند.

در چنین شرایطی که سرمایه گذاری خارجی در یک کشور دیگر می تواند باعث رونق اقتصادی آن کشور شود، طرح جدایی بخش هایی از استان هرمزگان به بهانه آبادانی استان فارس شبهه برانگیز است. برای دنیای امروز سرمایه گذاری حتی در دیگر کشورها مرزی نمی شناسدو این فرصتی برای سرمایه گذاری سرمایه گذاران دیگر استانها در استان هرمزگان است.نه اینکه بخشی از استان هرمزگان جدا شودتا زمینه برای سرمایه گذاری دیگراستانها فراهم شود.حتی طرح چنین موضوعی بخودی خود می تواند نمایانگر فاصله طراحان از تحولات و نیازهای اقتصادی روز باشد. چرا که اولاً استانهای ایران کشور نیستند که دارای قوانین متفاوت باشند، پس آبادانی هر استان به طور خودکار بر دیگر مناطق کشور تأثیر گذار است و سیل مهاجران جویای کار را متوجه خود خواهد ساخت. ثانیاً ما به دلیل مشکلات فراوان هنوز نتوانسته ایم از بنادر موجود که ثروتهای ملی هستند به خوبی استفاده کنیم و حتی در رقابت با بنادر جنوبی خلیج فارس جایگاه واقعی خود بدست آوریم.باوجود چنین فرصت سوزی هایی طرح چنین موضوعاتی نشان دهنده ی عدم شناخت اصل مشکل و نگاه کوتاه مدت ،شعاری و استانی به جای نگاه دراز مدت ،واقع بینانه و ملی به مشکلات اقتصادی کشور است.فرض کنیم که بخشهایی از استان هرمزگان جدا شود به استان فارس ملحق شود و ما بزرگترین بندر خاورمیانه را در آن نقطه ایجاد کنیم. وقتی که ما قدرت استفاده از بنادر فعلی را نداریم صرف میلیون ها دلار ثروت ملی برای ایجاد یک بندر جدید چه سودی برای اقتصاد ما خواهد داشت؟ حتی اگر این بندر جدید بندر موفقی باشد نیروی انسانی دیگر بنادر که اکثراً از هموطنان دیگر استانهای کشورهستند مثل استان خوزستان، گیلان و ... به این بندر سوق داده خواهد شد. سؤال اینجاست که این چه سودی برای هموطنان استان فارسی دارد؟ آیا آنها می خواهند به دور این بندر جدید سیم خاردار بکشند و عبور و مرور دیگر هموطنان را کنترل کنند؟آیا آنها قادر خواهندبوددر هارا به روی دیگر هموطنان که یدی طولانی در امر تجارت دریایی ببندند تا بنادر جدید بطور انحصاری در اختیار هموطنان استان فارسی باشد؟

سؤالات زیادی را می توان به عنوان ابهامات این طرح مطرح کرد، اما واقعیت را می توان اینگونه عنوان کرد که یکی از راههای رشد اقتصادی ایران و همه ی استانها ، آبادانی سواحل است. اگر ما ساحلی آباد داشته باشیم همه هموطنان از آن بهره می جویند، پس باید فکر کنیم که ظرفیتهای فعلی را در استانهای جنوبی چگونه احیاء کرده و رونق بخشیم وگرنه با جا به جایی جغرافیایی استانها تنهاشکل مسأله عوض می شود و هیچ مشکلی ازمشکلات فعلی که رکود تجارت دریایی یکی از آن است حل نخوهد شد.