شب عید است و خانواده‌هایی که زیر بار گرانی از قیمت­ ها، کمرشان خم شده‌است. خانواده ­هایی که سال‌های گذشته و در چنین روزهایی شادمان از آمدن عید بودند، اما امسال دل‌نگران از رسیدن بهار هستند. به این می ­اندیشم که آیا بلایی بدتر از کرونا در وضعیت فعلی هست؟ آری، ویروس گرانی و تورم که با ماسک و فاصله­‌گذاری اجتماعی هم قابل کنترل نیست.

سال 1399 روزهای سختی بر مردم ایران، به ویژه قشر ضعیف جامعه گذشت. سالی که هیچ‌کدام از وعده­‌های مسوولان برای بهبود معیشت مردم محقق نشد. وضعیت بد اقتصادی، روح ‌و ‌روان جامعه را خراب می‌کند. امروز ماسک‌ها اجازه نمی‌دهد چهره‌ی پریشان مردم نمایان شود.

آقایان مسوول؛ حضراتی که برای معیشت مردم تصمیم می‌گیرید! حتماً می‌دانید که این روزها اوضاع اقتصادی مردم اصلاً خوب نیست. گرانی افسارگسیخته، مردم را در تنگنای شدیدی قرار داده است. اکثر مردم نمی­دانند چگونه ماه را به پایان برسانند؟ نمی­دانند با حقوقی که به هفته نرسیده تمام می‌شود، چگونه چرخ زندگی‌شان را بچرخانند؟ سفره‌ی آن­‌ها هر روز کوچک‌ و کوچک‌­تر می‌شود. در این میان هستند خانواده‌­هایی که حتی همان سفره‌ی کوچک را هم ندارند.

آیا می­دانید که این روزها شرمندگی جزئی از زندگی سرپرستان خانواده‌های ایرانی شده است؟ مردم با چنگ‌ودندان پول خود را نگه می‌دارند تا شرمنده‌ی خانواده‌ی خود نشوند. این را خوب می‌دانیم علی‌رغم گفته‌های رئیس‌دولت: "که مردم در این سال‌ها برای خرید هیچ کالای اساسی صف نکشیدند"؛ اما مردم برای خرید مرغ دولتی و روغن، شهر را زیرپا می‌گذارند، در صف می‌ایستند، کرونا را به جان می‌خرند، چون می‌بینند که چند هزار تومان بیشتر می‌توانند پس‌انداز کنند. قیمت مرغ آن‌قدر سیرصعودی پیدا کرده که اگر قبل از این پوست مرغ رایگان بود، امروز همین پوست، کیلویی 6000 تومان به فروش می‌رسد.

جوجه‌کُشی ابتدای سال، جهش بی‌سابقه‌ی قیمت و کمبود مرغ را در روزهای پایانی سال به همراه داشت. قیمت مرغ، امسال چندین‌­بار افزایش یافته است و در شرایطی که پارسال، مردم کارت ملی به دست، در صف‌های طولانی به دنبال گوشت منجمد خارجی بودند، امسال این روال برای مرغ تکرار شد. علاوه بر افزایش قیمت مرغ و مایحتاج دیگر، قیمت میوه نیز به قدری افزایش پیدا کرده ­است که بسیاری از خانواده‌ها مجبور به خرید دانه‌ای میوه هستند.

مردم آن‌چنان صورت خود را از گرانی سرخ کرده ­اند که به کبودی رسیده است. این حال‌­وروز افرادی است که اندک حقوقی می‌گیرند. بیچاره آن‌هایی که چند ماه بی‌حقوق، روزگار را سپری می‌کنند، حتی نان را هم قسطی می­خرند، تا پس از دریافت یارانه، بدهی خود را به نانوا پرداخت کنند. آقایان مسوول! بدانید که مردم، این روزها هرچه می­دوند نقطه‌ی پایانی برایشان نیست. در این روزگار چگونه می‌شود به فرزندانی که زندگی پدرومادر خود را می‌بینند، وعده‌ی فرداهای بهتر را داد؟!

این روزها فقط وعده‌‌ووعید ارزانی از مسوولان می‌شنویم. میوه ارزان می‌شود، مرغ ارزان می‌شود، گوشت ارزان می‌­شود، ماهی ارزان می‌شود و... اما در عمل خبری از ارزانی نیست. الان آن­‌هایی که برای معیشت مردم تصمیم می‌گیرند، حقوق‌ و عیدی خود را گرفته‌­اند، آجیل، گوشت‌­ومرغ­شان هم رسیده است؛ به راستی که سواره چه خبر از حال پیاده دارد؟!

تنها مسوولان و آن­‌هایی که تبلیغات تلویزیونی می­سازند، با مردم عادی متفاوت هستند، گویا در دنیای دیگری زندگی می‌کنند و از وضع معیشت و سبک زندگی مردم آگاهی ندارند.کاش مسوولان می‌فهمیدند کمری که زیر بار فشار اقتصادی خم شود، دیگر به این راحتی راست نمی‌شود.

از تماشای بحث‌ و جدل‌هایی که در مجلس می‌شود، می‌توان پی برد که دغدغه‌ی مسوولان، مردم نیستند. هدف چیز دیگری است. آقایان نماینده! آیا بهبود وضعیت معیشت مردم مهم­تر است یا فیلتر فضای مجازی؟ گفته بودید کروناست، جمع نشوید! برای مرغ‌­وروغن جمع شدیم. گفته بودید همه‌­ی چرخ‌ها دارند می‌چرخند و ما نباید ناامید باشیم، اما چرخ خیلی‌ها نچرخید. ببخشید که وعده‌های شما را باور نکردیم!

به راستی که گرانی و تورم از هر ویروسی خطرناک­تر است. آقایان! لطفاً فکری به حال آن کنید.