دوری و دوستی!

 محیا تکنده، کارشناس ارشد روانشناسی بالینی

تا قبل از شیوع کرونا، ارزش جامعه ما تحسین جمع‌گرایی و تشویق اعضای خود کنار هم ماندن بود. با ورود و شیوع کرونا اما ارزش‌ها ناگهان تغییر جهت دادند و به همگان توصیه می‌کند از هم دور بمانند، فاصله بیشتر سلامت بیشتر! تاکنون به ابعاد فیزیکی و جسمانی کرونا بسیار پرداخته شده اما بگذارید چندی به این بیندیشیم که کرونا و پاندمیک دوری و دوستی چه تاثیری بر سلامت روانی ما داشته است. اگر از ما درباره‌ی عوامل سلامت جسمانی بپرسند، اکثرا به پول، عدم مصرف دخانیات، سبک غذایی سالم‌تر و ورزش اشاره می‌کنیم، اما جالب است بدانیم محققان دانشگاه هاروارد در یک تحقیق طولی هفتاد و پنج ساله ثابت کرده‌اند این، روابط میان فردی سالم و مناسب است که سلامت و شادمانی جسمی ما را پیش‌بینی می‌کند. تنهایی مداوم، می‌تواند تجربه‌ای آسیب‌زا و مخرب باشد، اما هنگامی که از دخالت روابط میان‌‌فردی در سلامت جسمانی سخن می‌گوییم مقصود کلام ما تعداد روابط اجتماعی نیست، بلکه میزان صمیمیت و درک متقابلی‌ است که ما در روابط خود احساس می‌کنیم. معیارهای یک رابطه مناسب و ثمربخش می‌تواند از فردی به فردی و از سنی به سن دیگر متفاوت باشد، برای مثال معیارهایی که در سن بیست سالگی از یک رابطه معنادار و مثبت دارید در سن سی سالگی بسیار متفاوت خواهد بود. «لیندزی آنتین» اما معتقد است عامل مشترک بسیاری از روابط سالم، سازگاری است. جریان زیستن، روابط و حتی خواسته‌های فردی ما همیشه در حال تغییر است. این تغییر به ویژه در روابط می‌تواند یک عامل تنش‌زا و بحث برانگیز باشد که استرس فردی را بالا می‌برد اما کسانی که در حال ساختن یک رابطه سالم هستند، در اولین گام با این تغییرات سازگار می‌شوند و آن را می‌پذیرند. به جای تفکر به شرایط پیشین و حسرت خوردن، به این فکر می کنند که با شرایط فعلی چطور برخورد کنند که بیشترین نفع و سازگاری حاصل شود. گام بعدی در ساختن رابطه بین فردی موثر، شناخت اهداف و نیازهای مبتنی بر رابطه است، اینکه شما از رابطه بین فردی‌ خود چه می‌‌خواهید و اصولا هدف‌تان از در ارتباط بودن با دیگران چیست پیش‌بینی می‌کند در روابط اجتماعی قاطع‌تر و موفق‌تر باشید. همچنین مهارت جرئت‌ورزی یا ابراز وجود این امکان را برای ما مهیا می‌کند تا بتوانیم درباره ی نیازها، خط قرمزها و اهدافمان در رابطه صحبت کنیم. اگر مهارت ابراز وجود ما در سطح پایینی قرار داشته باشد، نه تنها روابط سالمی نخواهیم داشت بلکه دچار نشخوار فکری و هجوم واگویه های منفی می‌شویم و به جای تامین شدن سلامت جسمانی‌، بیش از پیش با عوامل خطر بیماری مواجه خواهیم بود. پس زمانی به ارتباطات موفق و سالم بین فردی دست پیدا خواهیم کرد که از بهداشت روانی متوسط رو به بالایی برخوردار باشیم و بتوانیم از قِبل این سلامت روانی سلامت ارتباطات بین فردی و سلامت جسمی خود را تامین کنیم.