03

دی

1403


اجتماعی

25 آبان 1400 09:03 0 کامنت

زلزله پدیده و بحرانی طبیعی است که علاوه بر تهدیدهای جانی و  مالی در مناطق مسکونی، همواره آسیب‌های اجتماعی و روانی ‌ای در پی دارد که بی توجهی به آن در دراز مدت مشکلات و بحران‌های زلزله زدگان را عمیق تر و تهدید آمیزتر میکند.

آسیب‌های روانی  و هیجان‌های منفی مانند شوک، ترس شدید، خشم، درماندگی، بازتکرار خاطرات ناخوشایند واقعه، فاجعهسازی درد و عدم توانایی در گذار از دوران سوگ می‌تواند منجر به آسیب‌ها و اختلالات عمده و جبران ناپذیری شود. در کشوری مانند ایران که زلزله‌های مخرب هر لحظه در هر نقطه از کشور به انتظار خوابهای شیرین هموطنان نشسته، ضرورت آگاهی از مراحل مواجهه با چنین رنج‌هایی و رسیدگی به آن‌ها شدیدا احساس می‌شود.

در تحقیقاتی که «فاضل الیاسی» سال 1398 بر زلزله‌زدگان کرمانشاه انجام داد، نشان داده شد که میزان فوبیا، شبهراسی و سقفهراسی  به شدت رشد کرده و استرس پس از سانحه نیز به شکل صعودی افزایش یافته است.  اما پس رخ دادن بلایایی مانند زلزله ما چه مراحل روانی ای را طی خواهیم کرد؟ چند دقیقه‌ی اول، مرحله‌ی تماس یا ضربه است. در این مرحله افراد دچار وحشت، بهت زدگی و درماندگی می‌شوند. بعضی افراد گمان می کنند در کابوس و خواب هستند و تلاش می‌کنند از خواب بیدار شوند. این مرحله عموما گذراست و قبل از رسیدن نیروهای امدادی به پایان می‌رسد.

مرحله‌ی بعد برخورد قهرمانوار میباشد که افراد احساس می‌کنند باید کاری انجام بدهند، همبستگی میان مردم بالا میرود، ایثار و فداکاری فزونی پیدا می‌کند و افراد سعی می‌کنند در هر کاری گوشهای وظایف را به عهده بگیرند اما واکنش‌ها عجولانه و عصبی است؛ طوری که حتی موجب اختلال در کمکرسانی به موقع به افراد دیگر می‌شوند. در این مرحله افراد باید سعی کنند واکنش‌هایشان را کنترل کنند، گرچه واکنش‌های تحریک پذیر و حتی خشمگینانه‌ی آسیب دیدگان جزئی از گذار طبیعی آن‌ها محسوب می‌شود. حدود یک هفته تا یک ماه پس از فاجعه، مرحله‌ فراموشی غم یا شادمانی از راه می‌رسد. آسیب دیدگان، با مشاهده‌ کمکهای دولتی و مردمی و تلاش های امدادگران به طور موقت به حالت آرامش دست پیدا می‌کنند که در پشت سر گذاشتن آسیبهای روانی بعدی بسیار حائز اهمیت است و به پیدایش تعادل روانی افراد سرعت میبخشد. اما با دیدن شادمانی موقت این مرحله در مصیبت دیدگان نباید گمان کرد دوران بحرانی به پایان رسیده و از ارائه‌ی خدمات بهداشتی و روانی دست کشید.

دو تا سه ماه بعد از حادثه مرحله‌ی مواجهه با واقعیت از راه خواهد رسید. دراین دوران افراد کم کم متوجه وسعت خسارات و فقدان‌هایشان خواهند شد. روحیه‌ی خود را از دست می‌دهند،  ناآرام، خسته و درمانده می شوند، و به این نتیجه میرسند که کمک های دریافتی برای آنان کافی نیست. معمولا افراد در این مرحله نیاز دارند از حمایت روانی بیشتری برخوردار باشند و لازم است متخصصان سلامت روان در این مرحله بر اوضاع نظارت داشته باشند. در مرحله ی آخر که تجدید سازمان است، کم کم آسیب دیدگان سعی می‌کنند قوای شخصی خود را بازیابند و بدون کمک دیگران به زندگی قبلی خویش بازگردند. تمام افراد در چنین بلایایی دچار رنج، سوگ و آسیب خواهند شد اما کودکان ، سالمندان و زنان قشر های آسیب پذیر تر هستند و از باقی افراد انتظار میرود حمایت بیشتری را از این افراد به عمل بیاورند. به امید روزی که همه‌ ما در کنار هم و گام به گام هم، این روزهای غمگین و مضطرب را پشت سر بگذاریم.

     

روزنامه صبح ساحل

دیدگاه ها (0)
img