به گزارش صبح ساحل، «تلسکوپ فضایی جیمز وب»(JWST) تصاویر خیره‌کننده‌ای را از مراحل پایانی زندگی یک ستاره دوردست با جزئیات بی‌سابقه و بدیع ثبت کرده است. این عکس‌ها که توسط یک گروه بین‌المللی از ستاره‌شناسان منتشر شده‌اند، ساختاری به شکل دونات را نشان می‌دهند که «سحابی حلقه»(Ring Nebula) نام دارد و از گاز درخشان تشکیل شده است. سحابی حلقه، یک جرم شناخته‌شده در آسمان است که حدود ۲۶۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد.
این سحابی زمانی به وجود آمد که یک ستاره در حال مرگ، بیشتر مواد خود را به فضا پرتاب کرد و حلقه‌های رنگی زنده، حباب‌های در حال انبساط و ابرهای پیچیده و موز را به وجود آورد. چنین سرنوشت مشابهی نیز در انتظار خورشید است که شاید زندگی آن میلیاردها سال دیگر به پایان برسد.
تصاویر بسیار واضحی که با «دوربین فروسرخ نزدیک»(Nircam) جیمز وب ثبت شده‌اند، نه تنها ساختار پوسته در حال انبساط سحابی، بلکه ناحیه درونی اطراف کوتوله سفید مرکزی آن را که یک ستاره بسیار متراکم تقریبا به اندازه یک سیاره است، نشان می‌دهند.
اگرچه این گونه اجرام هیچ ارتباطی با سیارات ندارند اما آنها به عنوان سحابی‌های سیاره‌ای شناخته می‌شوند. این اصطلاح از روزهای اولیه ستاره‌شناسی به جا مانده است. دانشمندان در آن زمان به تلسکوپ‌های کوچک مجهز بودند و فکر می‌کردند که این اجرام شبیه به سیارات هستند.
پروفسور «مایکل بارلو»(Michael Barlow) استاد بازنشسته فیزیک و ستاره‌شناسی «کالج دانشگاهی لندن»(UCL) و سرپرست این پروژه گفت: انتظار می‌رود ستاره‌هایی مانند خورشید با بیرون ریختن پوشش بیرونی خود به عنوان کوتوله‌های سفید به زندگی خود پایان دهند و سپس، سحابی‌های سیاره‌ای زیبا را تشکیل دهند که با تابش ستارگان مرکزی بسیار داغ آنها روشن می‌شوند.
نوارهای رنگارنگ در سحابی توسط عناصر شیمیایی ایجاد می‌شوند که نور را در طول موج‌های گوناگون ساطع می‌کنند. ستاره‌شناسان امیدوارند با تجزیه و تحلیل تصاویر بتوانند در مورد فرآیندهای پیچیده‌ای که ساختارهای سحابی، چرخه زندگی ستاره‌ها و عناصری را که به کیهان می‌ریزند تولید می‌کنند، بیشتر بیاموزند.
بارلو گفت: ما هنوز همه فرآیندهایی را که در طول این مرحله رخ می‌دهند، به طور کامل درک نکرده‌ایم. سحابی حلقه، یکی از نزدیک‌ترین و درخشان‌ترین نمونه این سحابی‌های سیاره‌ای است. بنابراین، یک هدف ایده‌آل برای جیمز وب به شمار می‌رود تا بتواند به مطالعه فرآیندهایی بپردازد که ساختارهای مولکولی غبارآلود موجود در این تصاویر را تشکیل می‌دهند.
