پاسداشت زندگی

خریدن یا نخریدن ماهی قرمز بحث داغ این مقطع از سال است. این موضوع زیرمجموعه یک بحث بزرگ‌تر قرار می‌گیرد که سال‌هاست موافقان و مخالفان خود را دارد؛ نگه‌داری از حیوانات در خانه. افراد زیادی هستند که از روی علاقه به حیوانات یا شاید فرار از تنهایی اقدام به خرید حیوان خانگی می‌کنند. نمی‌دانیم این افراد که اغلب انسان‌های با عاطفه‌ای هم هستند، چه توجیهی برای بازاری دارند که به سودجویان تقدیم می‌کنند.

این سودجویان در پاره‌ای موارد با آزار دادن یک حیوان به قصد توله‌کشی سعی در کسب درآمد بیشتر برای خود می‌کنند. دست‌کاری‌های ژنتیکی که موجب می‌شود این موجودات بی‌دفاع جذاب‌تر به نظر برسند و خریداران بیشتری را جذب کنند، مسئله حائز اهمیت دیگر است. خرید ماهی قرمز در عین حال که زیرمجموعه موضوع نگه‌داری از حیوان در خانه است، از جهاتی تفاوت دارد. این کار برای به‌جا آوردن یک رسم دیرین انجام می‌شود. البته در سال‌های اخیر پیام‌هایی در شبکه‌های اجتماعی ردوبدل می‌شود ‌که ماهی قرمز از رسوم اصلی نوروز نیست و در دوران متأخر وارد فرهنگ ما شده‌است. عده‌ای هم مستنداتی برای رد حرف گروه اول ارائه می‌کنند و می‌گویند ماهی قرمز همیشه در هفت‌سین نوروز وجود داشته است. این که کدام گروه درست می‌گویند موضوع این یادداشت نیست. مسئله‌ای که امروز با آن مواجهیم این است که خانه‌های امروزی حوض‌های بزرگ و زیبایی را ندارد که محل مناسبی برای نگه‌داری از ماهی‌ها بود. اهالی این خانه‌ها هم پرمشغله‌تر از آنند که بتوانند نگه‌داری مناسبی از حیوانات داشته باشند.

تعطیلات نوروز هم که معمولا با تفریحات و سرگرمی‌هایی مترادف است که اجازه نمی‌دهد اهالی خانه به حد کفایت به مراقبت از مهمان سرخ‌رنگ‌شان فکر کنند. در نهایت ماجرا به این‌جا ختم می‌‌شود که مهمان دوست‌داشتنی خانه نه تنها خانه که دنیا را بسیار زودتر از زمان طبیعی ترک می‌کند. آیا نباید رسوم را با توجه به شرایط به‌روزرسانی کرد؟ آیا این انسانی است که موجوداتی از همه‌جا بی‌خبر، جان‌شان را سر رسمی بگذارند که ما می‌خواهیم پاس بداریم؟ بعضی از افراد معتقدند ماهی نماد زندگی است و باید سر سفره هفت‌سین باشد تا زندگی را به ارمغان بیاورد. اما مگر نه این است که بین یک نماد با موضوعی که آن را به یاد می‌آورد ارتباطی عمیق لازم است؟

موجود زنده‌ای که به آغوش مرگ می‌فرستیم چگونه می‌تواند زندگی را به ما یادآوری کند؟ اصلا چطور می‌شود مدعی پاسداشت زندگی بود اما آن را از یک موجود زنده دریغ کرد؟ پیشنهاد می‌کنم وقتی به جواب این سوالات‌ فکر می‌کنید، ترانه‌ «ماهیگیر» با صدای «مازیار» را بشنوید. شاید احساس قوی این آهنگ با قوه تعقلی که با تفکر تقویت می‌‌شود، ترکیب و منجر شد تا یک ماهی قرمز در دل رودخانه زندگی را به دنیایی مرگ‌آلود وارد نکنیم. به این شیوه زندگی را به شکل بهتری پاس داشته‌ایم.