یازدهم اردیبهشت‌ماه در تقویم رسمی کشور برابر با اول ماه می میلادی "روز کارگر" نام‌گذاری شده است و آن مقارن با روزی است که در کشور ایالات متحده آمریکا در سال ۱۸۸۶ کارگران به دلیل بهبود پیدا نکردن شرایط کار و عدم کاهش ساعت کاری به ۸ ساعت در روز دست به اعتراض و تجمع در خیابان‌ها زدند تا مخالفت خود را ابراز کنند.
در استانی که درصد قابل توجهی از ساکنینش، امورات خود را از دریافت رایانه می‌گذرانند و همچنین کارفرمایان بخش خصوصی در آن غلبا امکان پرداخت همین حداقل دستمزد کارگری را هم ندارند؛ صحبت کردن از مزد منطقه‌ای شاید اندکی زود باشد. چراکه ابتدا بایستی دولت به موفقیتی در زمینه مهار تورم دست پیدا کند؛ سپس زیرساخت‌های یک زندگی معمولی را در استان‌های کمتر برخوردار کشور فراهم کند و سپس به سراغ مباحثی مثل مزد منطقه‌ای پیش برود.
میلتون فریدمن، اقتصاددان، آماردان و نظریه‌پرداز شهیر در دهه ۶۰، سفری به یک کشور آسیایی داشت که در آن جا مشاهده می‌کند، کارگران محلی به‌جای بیل مکانیکی و ابزارآلات ماشینی راه‌سازی، با یک بیل ساده، کانال را حفر می‌کنند.
یکم ماه مه، مصادف با یازدهم اردیبهشت روز جهانی کارگر است. خالی از لطف نیست که تلاقی شرایط کار و وضعیت سلامت روان را در این روز به عرصه‌ی خوانش بکشیم و ببینیم چطور شرایط کار و وضعیت اقتصادی بر وضعیت روانی کارگران تاثیر مستقیم و مضاغف دارد. لوسین سیو، فیلسوف معاصر می‌نویسد:« تبدیل تضادهای اقتصادی، به مشکلات روانشناختی یکی از حقه‌های متعارف ایدئولوژی سرمایه‌داری است.»
پس ازگذشت سه ماه از روی کار آمدن دولت سیزدهم و علیرغم وعده های داده شده ،نه تنها کالایی ارزان نشده بلکه گرانی افسارگسیخته هم ترمز بریده است، به طوری که روز به روزهم سفره قشری ازمردم به ویژه کار گران و مستمندان کوچک و کوچک تر می شود.
رمضان امسال نیز همانند سال گذشته در حالی آغاز می‌شود که کرونا هم‌چنان مهمان ناخواسته جهان است و قصد عزیمت ندارد. همه‌گیری ویروس کرونا، بر نحوه عبادت مسلمانان در ماه رمضان نیز تاثیر گذاشته‌است.