میلیون‌ها نفر در سرتاسر جهان از اختلال گفتاری لکنت زبان رنج می‌برند و بر پایه‌ی آمار موسسه‌ی ناشنوایی و اختلالات ارتباطی نزدیک به پنج تا ده درصد کودکان، در دوره‌ای از زندگی خود، عموما در دو تا شش سالگی، به لکنت زبان دچار می‌شوند.

حدود بیست و پنج سال است که سازمان‌های جهانی برای کمک به راحت‌تر شدن برقراری ارتباط و بهزیستی برای این افراد، بیست و دوم اکتبر را به عنوان روز جهانی آگاهی از لکنت زبانی انتخاب کرده‌اند. سازمان‌ها و نهاد‌های مختلفی در سرتاسر جهان علاوه بر تمرکز روی تحقیقات و شناسایی علل و درمان‌های این اختلال، تلاش می‌کنند تا با آگاه کردن عموم مردم شرایط زندگی را برای این گروه راحت‌تر کنند. لکنت زبان پدیده‌ای است که به شنوده، ارتباط و نقش مخاطب به شدت وابسته است، در واقع لکنت زبان در یک چرخه‌ی ارتباطی بین شنونده و گوینده شکل می‌گیرد و واکنش‌های صحیح ارتباطی در کاهش این اختلال و راحت‌تر بودن گوینده نقش فزاینده‌یی ایفا می‌کنند.

کسانی که به عنوان دوست، والد، همکار، معلم و یا هر نقش دیگری با افراد دارای لکنت زبان در ارتباط هستند باید به این نکته آگاهی داشته باشند که نباید لکنت در افراد مختلف را علامتی برای خجالتی بودن، منزوی بودن، بی‌توجی و دیرآموزی به حساب آورد و با کمک‌های دلسوزانه اما ناآگاهانه موجب اضطراب و کم‌حرف شدن این افراد شد. قبل از هر چیزی باید آگاه باشیم که هر انسانی تغییر پذیر است و کاهش لکنت را به عنوان یادگیری یک مهارت، می‌تواند کسب کند. نکته‌ی مهم دیگر، حساسیت این گروه به کمبود زمان است.

با توجه به این دو نکته می‌توان چهارچوب کلی ارتباط با افراد دارای لکنت زبان را به دست آورد و جزئیات ارتباطی را پایه‌ریزی کرد. گام ابتدایی این است که به هیچ عنوان از توصیه‌هایی مانند آرام باش، نفس عمیق بکش، سعی کن آرام‌تر صحبت کنی و اول فکر کن و غیره استفاده نکنید، چرا که هیچ‌ یک از این توصیه‌ها واقعا برای آنان کاربردی نیست و تنها میزان اضطراب‌شان را افزایش می‌دهد. به هیچ عنوان در صدد کامل کردن جملات آن‌ها نباشید و اجازه بدهید تا با داشتن زمان کافی خودشان صحبت‌ را به اتمام برسانند، در غیر این صورت اعتماد به نفس و میل به حرف زدن به شدت کاهش پیدا می‌کند و باعث حادتر شدن مساله می‌شود.

اگر در جایگاه دوست و یا معلم افراد دارای لکنت هستید، به شکل خصوصی( نه در جمع) برای او توضیح دهید که حرف زدن هم مانند سایر مهارت‌های یادگیری است و هرکس در این مسیر ممکن است اشتباهاتی داشته باشد. برای او توضیح دهید که عجله‌یی برای شنیدن و گفتن ندارید و می‌توانید همواره از صحبت با وی لذت ببرید.

اگر جمله‌یی را به شکل ناقص، مبهم و نارسا باقی گذاشتند، می‌توانید بازگردید و جمله‌ی آنان را به صورت کامل بیان کنید، این کار باعث می‌شود احساس کنند شما منظورشان را دریافته‌اید و وسواس جمله‌ی ناقص در ذهنشان از بین برود. به طور کلی ارتباط با افراد دارای لکنت زبان زوایای بسیاری دارد، اما مهم‌ترین نکته صبور بودن است. کسانی که در ارتباط روزمره با این افراد هستند، می‌توانند برای ارتباط بهتر و آگاهی بیشتر در این زمینه، از مقالات موجود استفاده کرده یا با روانشناسان و متخصصان در ارتباط قرار بگیرند.