سازمان یونسکو در نشستی که در سال 1999 در بوداپست برگزار شد 10 نوامبر را روز جهانی «علم در خدمت صلح و توسعه» نامگذاری کرد.  این نامگذاری با هدف ارج نهادن به علم و فناوری و بانیانش انجام شده است. مناسبتی که به بهانه آن تلاش می‌شود بین فناوری علمی و بهبود کیفیت زندگی عمومی همچنین مهار تهدیدهای اقلیمی ناشی از تولید ارتباط برقرار شود. اهدافی که از این نامگذاری دنبال می‌شود این است که همه مردم جامعه از علم و فناوری بهرمند شوند. دانش آموزان با مهارت و شاغل علمی آشنا شوند. درباره تاثیرعلم، فناوری و نوآوری بر زندگی روزمره مردم گفت‌وگو شود.

از موزه‌های علمی و مراکزی که در ایجاد تعامل بیت علم، صلح و توسعه موثرند بازدید شود. موقعیت‌های موجب ارتقاء کیفیت عمومی زندگی می‌شود، معرفی شود. اهدافی که تحققشان در گرو پیشرفت در علوم انسانی است. شاخه‌ای از علوم که می‌تواند مدیرانی تربیت کند که بتوانند اهمیت موضوعاتی که در اهداف نامگذاری مدنظر قرار داده شده است را درک کنند و از نیروی انسانی تحت مدیریتشان تلاش برای رسیدن به این اهداف را طلب کنند.

مدیرانی که بتوانند کارکنانشان را به سمت تحقق ابن هدف‌ها هدایت کنند. نکته دیگر توجه به علوم انسانی در دانشگاه‌هاست. علوم انسانی نباید در انحصار دانشجویانی باشد که رشته تحصیلیشان در این شاخه از علوم قرار دارد. ارتباط دانشجویان سایر رشته‌ها نباید با علوم انسانی قطع شود. باید برای دانشجویان رشته‌های دیگر این موضوع درونی شود که دانششان وقتی ارزش دارد که درخدمت انسانیت و بالا بردن کیفیت زندگی انسان‌ها باشد. آنان باید بیاموزند که رشد نه در شعار بلکه در عمل به صلح نیاز دارد و علم باید در خدمت صلح باشد. اهمیت محیط زیست باید برای تمام افرادی که قرار است در چرخاندن چرخ صنعت نقش داشته باشند، درونی شود. اخلاق مسأله مهمی است که لازم است بر آن تاکید شود. مهمتر از همه موارد یاد شده شکل‌گیری قدرت تفکر در افراد است. دانشمندی که نتواند فکر کند ممکن است تخصصش را جایی خرج کند که به جای سود باعث ضرر رساندن به جامعه بشری شود. لازم است تحصیل‌کردگانی تربیت شوند که قدرت اندیشیدن دارند و می‌توانند با تحلیل درست علمشان را در خدمت صلح و توسعه قرار دهند. اگر غیر از این باشد علم می‌تواند به چاقویی تبدیل شود که به جای جراحی منجر به نجات انسان در قلبش بنشیند و جانش را بگیرد.