بندناف همان رشته‌ی حیات ‌بخشی است که جنین را به مادر وصل می‌کند و باعث ادامه‌ی حیات او می‌شود. به محض تولد کودک اما این بند ناف قطع می‌شود تا نوزاد بتواند موجودیت مستقلی را تجربه کند. بندناف روانی هم در ابتدا نوزاد برای ارضای نیازهای روانی اعم از تعلق، محبت، وابستگی و مورد توجه بودن به مادر وصل می‌کند. از سن چهار تا پنج سالگی، نیاز است که به مرور این وابستگی روانی بین والدین و کودک قطع شود تا کودک بتواند در آینده شخصیت سالم و مستقلی را تجربه کند. متاسفانه بعضی از والدین گمان می‌برند که چسبیدن زیاد به کودک و برآورده کردن تمام نیازها و خواسته‌های کودک، لطف والدین به اوست. درحالی‌که این عملکرد والدین باعث می‌شود که کودک هرگز قادر به استقلال از والدین نباشد، گمان کند همیشه برای تصمیم‌گیری به پدر و مادر متکی است و توانایی حرکت بدون والدین را نداشته باشد. اگر بندناف روانی کودکان در سن مناسب قطع نشود باعث کمبود عزت نفس، گوشه‌گیری، پیدا نکردن هویت مستقل و عدم توانایی برقراری ارتباطات بین فردی مناسب خواهد شد. در بیشتر موارد، والد تنها یا والدی که دچار طلاق عاطفی از همسر خود است، با کودک رفتار همسرگونه پیش می‌گیرد که شامل درددل کردن درباره‌ی مسائل بزرگسالان، ابراز علاقه‌ی وابسته‌گون به کودک و اصرار به نزدیک نگه‌داشتن کودک می‌شود. والدین برای قطع کردن بند ناف روانی کودک باید برنامه‌عملکردی همگامی داشته باشند. در خانه مسئولیت‌هایی را به عنوان کارهای روزمره‌ی کودک قرار دهید. او باید بداند به عنوان فردی از خانواده مسئولیت‌هایی به عهده دارد و موظف است آن مسئولیت‌ها را انجام دهد. سعی کنید مسئولیت‌ها فارغ از جنسیت کودک باشد. برای مثال کمک به جمع کردن آشپزخانه را فقط به دختران محول نکنید، بلکه پسران هم در کارهای آشپرخانه سهیم کنید. مسئله‌ی بعدی مربوط به خود شماست. بپذیرید که کودک وظیفه‌ی همدردی و شنیدن درد و دل های شما را ندارد. هرچقدر بیشتر او را در مسائل خودتان درگیر کنید، به احتمال بیشتری کودک به شما وابسته می‌ماند و در بزرگسالی اختلالات روانی بیشتری را تجربه می‌کند. گام دیگر این است که به کودک توان تصمیم‌گیری بدهید. دامنه‌ی تصمیم‌گیری او از انتخاب لباس‌ها، تا زمانی که برای انجام تکالیف یا اوقات فراغت انتخاب می‌کند، متفاوت است. اما مهم است که کودک تصمیم‌گرفتن را تجربه کند و بتواند با عواقب تصمیم‌هایش روبه‌رو شود. از سن دبستان به بعد کودک می‌تواند انجام بخش زیادی از کارهای شخصی‌اش را به عهده بگیرد. پس اعمالی مثل مرتب کردن لباس‌ها، لباس پوشیدن و مرتب کردن اتاق را به عهده‌ی خود کودک بگذارید. هرچقدر از حالا برنامه‌ی موثرتری برای فرزندپروری داشته باشید، سلامت روانی فردای فرزندتان را بیشتر تضمین می‌کنید.