اخذ رای از سفره خالی کارگر

حدود شش ماه پیش زمانی که دایرکت اینستاگرام را چک می‌کردم با پیام و عکسی مواجه شدم که موجی از اندوه و خشم را درونم ایجاد کرد. عکسی از طبقات یک یخچال که تنها تعدادی نان و یک ظرف غذا درون آن قرار داشت. یخچال خالی بود. در پیام آمده بود: «سلام. من همسر یکی از کارگران شهرداری بندرلنگه هستم. این عکس وضعیت یخچال خانه‌مان است. گوشت را چند ماهی‌ست به چشم ندیده‌ایم. بچه‌ام درِ یخچال را باز می‌کند، می‌گوید هیچی نیست بخوریم. چقدر شرمنده شوم؟ تا کی تحمل و صبر.» سال گذشته کارگران شهرداری بندرلنگه بارها برای دریافت معوقات خود تجمع کردند و خواستار پرداخت به موقع و کامل حقوقشان شدند. علی رغم وعده‌هایی که از سوی استاندار هرمزگان و احمد جباری نماینده مجلس داده شد، این کارگران هنوز ۶ ماه حقوق معوقه دارند. یکی از آن‌ها می‌گوید که قبل از عید اخراج شده است. مسئولان شهرداری به او گفته‌اند که این نهاد درآمد ندارد. خبری از پرداخت یکجا معوقات نیست. هرچند ماه یکبار مبلغی را پرداخت می‌کنند. البته این وضعیت تنها مختص کارگران شهرداری بندرلنگه نیست. کارگران فضای سبز شهرداری بندرعباس هم در ماه جاری برای احقاق حقوق خود تجمع کردند. در این وانفسای تورم افسارگسیخته حتی اگر چند روز دریافتی کارگر دیرتر شود، کمر خمیده خانواده، می‌شکند چه رسد به یک یا چند ماه عدم پرداخت حقوق. تنگنای اقتصادی به جایی رسید که در اقدامی کم‌سابقه همسران کارگران شهرداری یکی از مناطق بندرعباس نیز در اعتراض به حقوق معوقه و عدم پرداخت حق بیمه از سوی کارفرما در مقابل استانداری هرمزگان تجمع اعتراضی برگزار کردند. یکی از آن‌ها گفته بود که فرزندانم از کوچک‌ترین خواسته‌های خود محروم هستند و به دلیل عدم پرداخت اجاره‌بها مجبور شدند به روستاهای اطراف بندرعباس نقل‌مکان کنند. هرمزگان دومین استان کشور با بالاترین نرخ تورم {۳۹٫۲} است. کارگران برای اینکه دخل و خرجشان با هم بخواند مجبورند خیلی از اقلام را از سبد غذاییشان حذف کنند. بررسی‌های میدانی نشان می‌دهد گوشت به طور کلی از وعده غذایی آن‌ها حذف شده است. با توجه به این شرایط گفتار درمانی مسئولان دیگر جواب نمی‌دهد. دادن آمارهای صادرات و واردات از مبادی هرمزگان، استفاده از لفظ «پایتخت اقتصادی ایران» و ذکر اینکه هرمزگان ظرفیت‌های بکری برای سرمایه‌گذاری داخلی و خارجی دارد، سفره خالی کارگر را پر نمی‌کند. متاسفانه ساماندهی وضعیت معیشتی کارگران شهرداری‌های استان هیچ برنامه مشخصی ندارد. کارگران تجمع می‌کنند و برای مسکوت ماندن آن‌ها یک یا نهایتا دو حقوق پرداخت و دوباره این چرخه تکرار می‌شود. اعضای شوراها به عنوان نمایندگان مردم نیز هر از گاهی نطق تندِ بدون راهکاری در این زمینه ارائه  و به همین موضوع بسنده می‌کنند. کارگر می‌ماند و چالش گرفتن حق و حقوق از پیمانکار.معمولا نزدیک انتخابات حق و حقوق کارگر و به طور کلی اقشار ضعیف مورد توجه و اهمیت خاصی قرار می‌گیرد. حدود یک ماه دیگر، انتخابات ریاست جمهوری برگزار می‌شود. به زودی عکس‌های یادگاری کاندیدا با کارگران ترند و انتقاد مُد می‌شود. بررسی سخنان کاندیداهای احتمالی نشان می‌دهد «بهبود وضعیت اقتصادی و معیشت مردم» تاکنون مهم‌ترین شعارشان بوده است؛ اما این به تنهایی کافی نیست. باید دید، بررسی کرد و با چشم باز انتخاب کرد که چه کسی و با چه برنامه‌ای به راستی می‌تواند گره کور گرانی لجام‌گسیخته را باز کند و اندکی زخم‌های اقتصادی اقشار کم درآمد را التیام بخشد. برخی قصد دارند از سفر خالی کارگران برای خود رای دست و پا ‌کنند. تجربه سال‌های گذشته نشان داده پس از رسیدن به مقصود خدا را بنده نیستند. شعار حمایت می‌دهند اما به هنگام عمل در جلساتشان هستند. امتیاز دریافت خودرو پلاس و مسکن می‌گیرند و وقتی برای شنیدن درد مردم ندارند. به همین دلیل شناخت کاندیدا اصلح و توجه به کارنامه کاری او اهمیت فراوانی دارد.