به گزارش صبح ساحل و به نوشته ایسنا، بیش از دو میلیون پوند(۹۰۰ هزار کیلوگرم) سنگ در طول ماموریت «آزمایش تغییر مسیر دوگانه سیارک» یا «دارت» ناسا، در فضا رها شده‌اند و یک دنباله نورانی را ایجاد کردند که تا هزاران مایل در پشت سیارک «دیمورفوس»(Dimorphos) امتداد دارد.

به نقل از دیلی میل، ماموریت دارت که در ۲۶ سپتامبر انجام شد، ثابت کرد که انسان‌ها می‌توانند مسیر یک سیارک خطرناک را که به سمت زمین حرکت می‌کند، تغییر دهند. فضاپیمای دارت در حالی که با سرعت ۱۴ هزار مایل در ساعت حرکت می‌کرد، به دیمورفوس برخورد کرد. این کاوشگر فضایی از روش برخورد جنبشی استفاده کرد که شامل ارسال یک یا چند فضاپیمای بزرگ و پرسرعت به مسیر یک جرم نزدیک به زمین است. پیش از برخورد، ۱۱ ساعت و ۵۵ دقیقه طول کشید تا دیمورفوس به دور «دیدیموس»(Didymos)، سیارک مادر خود بچرخد.

جدیدترین داده‌ها نشان می‌دهند که «تکانه» یا «اندازه حرکت» ناشی از برخورد دارت با دیمورفوس، تقریبا ۳.۶ برابر بیشتر از زمانی است که سیارک، فضاپیما را جذب کرده و هیچ پرتابی تولید نکرده باشد. این امر نشان می‌دهد که پرتاب در حرکت سیارک نقش داشته است. «اندی چنگ»(Andy Cheng)، سرپرست گروه دارت گفت که این یافته‌ها خبر خوبی هستند زیرا نشان می‌دهند که روش برخورد جنبشی، برای تغییر مدار سیارک کافی بوده است.

«اندی ریوکین»(Andy Rivkin)، سرپرست گروه پژوهشی دارت در آزمایشگاه فیزیک کاربردی «دانشگاه جانز هاپکینز»(JHU) گفت: ما می‌دانیم که آزمایش اولیه مؤثر بوده است. اکنون می‌توانیم استفاده از این دانش را آغاز کنیم. بررسی مواد بیرون ریخته در اثر برخورد جنبشی که همه آنها از دیمورفوس جدا شده‌اند، یک راه حل کلیدی برای به دست آوردن بینش بیشتر در مورد ماهیت سطح آن است.

مشاهدات به دست آمده پیش و پس از برخورد نشان می‌دهند که این دو جرم کیهانی، ساختار مشابهی دارند و از مواد مشابه مرتبط با کندریت‌های معمولی تشکیل شده‌اند که مشابه رایج‌ترین نوع شهاب‌سنگ برخوردکرده با زمین هستند. دانشمندان با استفاده از این اطلاعات نتیجه گرفتند که دیدیموس و دیمورفوس، چگالی یکسانی دارند و اندازه حرکت ناشی از برخورد دارت به دیمورفوس را محاسبه کردند.

پیش‌بینی انتقال ناشی از اندازه حرکت، کلیدی برای برنامه‌ریزی سایر مأموریت‌های آینده است که روش برخورد جنبشی را به کار می‌برند زیرا کارشناسان برای توسعه اندازه فضاپیما و رساندن آن به اندازه مورد نیاز برای بیرون راندن سیارک از مدار خود و تعیین زمان هدایت کردن آن، به این داده‌ها نیاز دارند.

چنگ گفت: اندازه حرکت، یکی از مهم‌ترین نکاتی است که می‌توانیم بررسی کنیم زیرا اطلاعاتی را در بر دارد که به منظور توسعه یک مأموریت ضربه‌زن برای منحرف کردن یک سیارک تهدیدکننده، به آنها نیاز داریم. درک این که برخورد یک فضاپیما چگونه باعث تغییر حرکت یک سیارک می‌شود، کلید طراحی یک راهبرد برای ارائه یک سناریوی دفاع سیاره‌ای است.

دیدیموس و دیمورفوس در سال‌های اخیر، نزدیک‌ترین فاصله را با زمین داشتند و از فاصله حدودا ۶.۷ میلیون مایلی آن عبور می‌کردند. همین موضوع، آنها را به هدفی مناسب برای مأموریت دارت تبدیل کرد.

سیارکی به اندازه دیمورفوس می‌تواند به نابودی کل قاره زمین منجر شود. این در حالی است که خطر برخورد سیارک بزرگتری به اندازه دیدیموس، در سراسر جهان احساس می‌شود.

ناسا تاکید کرد که این سیارک‌ها هیچ تهدیدی برای سیاره مادری ما به همراه ندارند اما به این دلیل انتخاب شدند که می‌توان آنها را با تلسکوپ‌های روی زمین مشاهده کرد.

«آژانس فضایی اروپا»(ESA) نیز قصد دارد در سال ۲۰۲۴ ماموریتی را به فضا پرتاب کند که طی آن، کاوشگری را به دیمورفوس و دیدیموس خواهد فرستاد تا این جفت را با جزئیات بیشتری مورد بررسی قرار دهد.