نقطه مشترکی که بدان نمی رسیم

صبح ساحل، سیاسی _ هاشمی تختی با هرسابقه که درعملکردش داشته باشد برای همیشه با یک عنوان  در بین مردم شناخته شد: استاندار سابق، نام او با این عنوان کنارهم نشسته بود عجیب جور شده بود، نمی دانم به خاطر پسوند این نام خانوادگی بودکه نام محلی درهرمزگان را نشان می دهد یا به خاطر همه خصلتهای یک هاشمی تختی بودن است؛ هرچند نگذاشتند عمر دوره یک مدیریت بومی برای استان از 22 ماه بیشتر شود اما خاطره ها بیش از 22 ماه خواهد ماند  خاطره هایی که یک نگاه بومی به استان وآینده این مرز وبوم به جای گذاشت وهم خاطره هایی از خودخواهی های عده ای برجا ماند.

حتی حالا که مدت ها از رفتن هاشمی تختی ازاین استان می گذرد نمی توان این نام را بدون یادآوری روزهای آغازین حضورش در استان ازنظر گذراند.روزهایی که برای بسیاری فعالان سیاسی موفقیتی بزرگ برای استان بود و فضایی سرشار از شور جنوب برشهر حاکم بود این شور اما برای عده بسیار زیادی مانع از حاکم شدن شعور سیاسی شد، چه دربین موافقان و چه دربین مخالفان هاشمی تختی بعداز اندکی از آمدن وی فقدان همین فاکتور به عاملی برای برهم خوردن معادلاتی که به نفع استان می توانست باشد تبدیل شد.

آنهایی که موافق وی بودند  اما منتظر بودند تا وی به سراغ ایشان برود و ازنظرات مشاوره ای شان استفاده کند بخشی از این گروه را تشکیل می دادند. سوی دیگر افرادی که فکر می کردند با انتخاب مدیر بومی دیگر مشکلات عمده استان که ناشی از نگاه غیر بومی بوده برطرف شده و حالا به نام بومی هر کاری می توان کرد.درحالی که هیچکس برای ماندگاری این فرصت و بهره مندی مناسب ازآن هیچ اندیشه نکرد. مثل بسیاری تجربیات سیاسی درسطح کشور، با زهم سرمستی عده ای و سرگرمی عده ای دیگر برسر موضوعات بزرگتر غفلت را رقم زد. همان هایی که برسر  انتخاب استاندار  اجماع کرده بودند دیگر هرگز دریک نقطه مشترک به هم نمی رسیدند همیشه راه هایشان از هم جدا بود و حوزه های بحثشان مجزا، انگار هنوز هم در الفبای کارهای ائتلافی و پیداکردن محورهای اصلی با مشکل نگارشی مواجه هستند. که در صورت تداوم با وجود هر استاندار بومی دیگر این ها تکرار خواهد شد.