مرگ غمبار توله خرس سیاه در بندرعباس

استرالیا را کشور کانگورو می‌نامند. خرس پاندا به نماد کشور چین تبدیل‌شده است. جور طاووس را در هندوستان می‌کشند و هرکدام از این کشورها افتخار می‌کنند که گونه‌ای مختص به خوددارند. چه بسیار استفاده‌های تبلیغاتی و توریستی که از این امتیاز نمی‌کنند.  امتیازی که ما در جای‌جای ایران کم نداریم. از یوز آسیایی که حالا دیگر یوز ایرانی شده، سمندر لرستانی در غرب ایران، تمساح پوزه‌کوتاه ایرانی، گورخر آسیایی که زمانی در دسته‌های بزرگ در دشت‌های مرکزی و شرقی ایران به‌وفور یافت می‌شد همه و همه امتیازات خاص جغرافیای ما است. حال فرض کنید به این‌ها ببر هیرکانی و شیر ایرانی هم اضافه می‌شد آنگاه ایران ما به‌تنهایی تنوع جانوری یک قاره را داشت.«خرس سیاه بلوچی» از قدیمی‌ترین گونه‌های جانوری است و به گفته متخصصان نیای همه گونه‌های خرس است. از گونه‌های نادری است که برخلاف خرس قهوه‌ای فقط در جنوب شرق کشور یافت می‌شود. البته این نوع خرس در جنوب آسیا و کشورهایی مانند هند و پاکستان هم دیده‌شده است اما برخی از رفتارهای این‌گونه منحصر به ایران است. بالا رفتن از درخت نخل از خاص‌ترین رفتارهای این‌گونه است. بالا رفتن خرس از درخت نخل تصویر کمتر دیده‌شده در دنیای حیات‌وحش است؛ زیرا در مناطقی دیگری که این‌گونه دیده‌شده درخت نخل نمی‌روید.

در شهرستان‌های بشاگرد ورودان بارها بالا رفتن خرس از درخت نخل برای خوردن رطب گزارش‌شده است. این موضوع به‌تنهایی می‌تواند یک برند تبلیغاتی برای رطب و خرمای استان و هم یک امتیاز برای جذب گردشگر باشد. بماند که متأسفانه یکی از راه‌های شکار یا کشتن این حیوان زبان‌بسته هنگام پایین آمدن از درخت نخل است زیرا حیوان توان دفاع و یا فرار را ندارد.خبر مرگ توله خرس سیاه در بندرعباس قلب همه طبیعت دوستان را به درد آورد آنچه مرا مجاب به نوشتن این مطلب کرد نحوه‌ی مرگ این حیوان بیچاره بود که جز سهل‌انگاری و ناآگاهی نامی نمی‌توان بر آن گذاشت. حیوان با طناب خفه شد... شاید اگر مدیران و دست‌اندرکارانی که مسئول نگه‌داری از این توله خرس بودند می‌دانستند که خرس‌ها از بازیگوش‌ترین و کنجکاوترین حیوانات هستند و با هر وسیله و شی‌ء اطراف خود ساعت‌ها بازی می‌کنند هیچ‌گاه طناب و اشیا خطرناک را در کنار این توله خرس قرار نمی‌دادند. قطعاً این حادثه آنی رخ نداده و مدت‌ها توله با طناب مشغول بوده است. بدیهی است که حیوان زبان‌بسته مدتی تا مرگ براثر خفگی فاصله داشته اما چطور کسی آن را ندیده؟ اگر یک دوربین برای مراقبت ازاین‌گونه کمیاب نصب‌شده بود اکنون شاهد چنین اتفاقی نبودیم.

جای سؤال دارد که چرا مدیران اداره محیط‌زیست مجوز نگه‌داری ازاین‌گونه کمیاب را در چنین مکانی داده‌اند؟ چگونه چنین سهل‌انگاری شده و چرا نگهبان یا مراقبی نبوده؟ چراهای دیگر که مسئولین محیط‌زیست باید پاسخگو آن باشند. پاسخ این سؤالات و در نظر گرفتن مجازات برای کسانی که کوتاهی کردند می‌تواند از حوادث آینده جلوگیری کند. باعث تاسف است که گونه های کمیابی مانند خرس و پلنگ که در طبیعت قلمرو خود را از دست داده و در حال انقراض هستند در چنین شرایط نگه داری می‌شوند. آنچه مهم است نیاز به پژوهش و تحقیق در حوزه گونه های کمیاب و رو به انقراض است.در همه دنیا گونه های جانوری از نظر روش های تولید مثل در قفس و طبیعت، نحوه زندگی، رژیم غذایی، رفتار شناسی و غیره مورد پژوهش دقیق قرار می گیرند. نگهداری آنها با برنامه ریزی است تا زمانی که شرایط آزادسازی در حیات وحش را داشته باشند. حال معلوم نیست دوستانی که از توله خرس نگه داری می‌کردند دقیقا چه برنامه ای داشتند و چرا حداقل یک دوربین نصب شده برای مطالعه رفتارهای این توله خرس نداشتند.

حجت زارعی، فعال محیط زیست در هرمزگان