گویند که در مَمالک مَحروسه ی جنوب، طبیبی سکانداری درمان و شفاخانه ها را عهدار بود؛ در بلندآوازی ناتوانایی های این بزرگواران در بلدیه ی خود که بمانَد، در یکی از جزایر زیر سلطه ی خود به نام اَبَرغازان، روزی رِندی بر مجلسی درامد و به شوخ، احوال این جزیره دورمانده را گرفت. رییس الطبیبان ممالک محروسه از آنجا که گمان می برد مجلس بی ریاست و صد سالِ سیاه، با این راه دور و دراز هیچ اَبَرغازانی ای در آن یافت می نشود، فرمود: در آنجا طبیان بسیار و در حد کمالند و شفاخانه ها به وفور در حال حل مشاکل! کاستیِ بیمار و بیماری است و اگر هم نیازی بر حالِ بدِ بیمار بُوَد، فوراً  وی را از دورترین نقطه یِ " باحمیدو" تا نزدیکترین نقطه یِ "اَبَرغازان" سوار بر قالیچه حضرت سلیمان کرده، به ممالک و ولایات دیگر میفرستیم.

با شنیدن این خبر، رِند ریش خندی زد و چون بیمار در شفاخانه های جزیره بسانِ مور و ملخ بر پشت هم می تاختند، پاروزنان و امیدوار به بلاد خود آمد تا این خبر را گرفته و مُشتُلُق بگیرد!

خبر که در بلاد پیچید، بیماران که زیرِ دست بسیار طبیبانِ کم تجربه بسانِ پیش مَرگانی مورد آزمون و خطا بودند، سوار بر فرش سلیمان شده و راه ولایت سعدی و حافظ گرفتند؛ اما از بخت بد روزگار و از آنجا که چند برابر گنجایش قالی بیمار در هم تنیده بود، قالی سقوط کرد و مدرسه ی شفاخانه های جنوب را با خاک یکسان کرد و آن سکانداران نیز به همراه بیماران درجا بِمردند!

مورخین گفته اند از این دست اتفاقات و "نه به قالی" از دیرگاه در بلاد ایران بوده و برخی معتقدند تا هزاره های بعدی به شکل های دیگری ادامه خواهد یافت...

پس از این، رعیت شعار

گر نبُود خنگِ مُطلا لگام

زد به توان بر قدم خویش گام

را سرلوحه امور خویش قرار داده و دست بر زانوی خویش گذاشتند و با ساختن شفاخانه های بیشتر و قراردادن مشوق هایی چون ۳ منَ زیتون بندری، ۲ مَن کُنار پادَری و ۱ مَن عسل حرّایی پزشکانی حاذق گرفتند و به قدر اَرَزنی هم برای مدرسه درمان ممالک محروسه جنوب تَره خرد نکردند و از آنجا شد که بیماران در تندرستی، پای در مسیر دریاهای دور گذاشتند و قصه های دریانوردان جنوب فسانه شد...