خودکشی یک بیماری روانی نیست، بلکه یک پیامد بالقوه و جدی اختلالات روانی یا شرایط بغرنج و به زعم فرد غیر قابل تحمل محیطی است. مسئله اینجاست که خودکشی همیشه یک احتمال آشکار و دیدنی نیست. به گفته‌ی «مسعود قاضی پاشا»، مدیرکل پزشکی قانونی استان تهران درسال 98 بیش از پنج هزار نفر در ایران جان خود را بر اثر خودکشی از دست داده اند. شاید شما هم فکر کنید که این پنج هزار نفر شبیه بقیه نبوده اند، یک فرق اساسی داشتند یا از اول مشخص بوده که بالاخره روزی دست به خودکشی می‌زنند؟ جالب است بدانید طبق تحقیق «گاوین توکر»، رواندرمانگر خودکشی ها در ۸۵ درصد موارد از میان افرادی بوده که خطر خودکشی آن‌ها توسط ارزیاب‌های سلامت روان «کم» ارزیابی شده است. تصور اینکه چه عاملی در دوستان، اعضای خانواده یا افراد مشهور منجر به خودکشی شده، دشوار است.

خودکشی؛ مرگی خودخواسته‌ که فرد با آن پرسش‌های بسیاری را بی‌پاسخ می‌گذارد. کسی که عزیزش را اینگونه از دست داده‌، می‌داند خودکشی یعنی چه! دیگر زبانش به قضاوت و تفسیر نمی‌چرخد. اهمیت همدلی را در می‌یابد. می‌داند «پیشگیری» همان نوش‌داروست. آمارهای جهانی نشان می‌دهد که سلامت روان جوامع در دوران اپیدمی آسیب جدی دیده است. بحران کرونا، منحنی آمار اقدام به خودکشی در کشورهای مختلف تغییر داده است. سازمان بهداشت جهانی، دهم سپتامبر مصادف با نوزدهم شهریورماه را روزی برای پیشگیری از خودکشی اعلام کرده است.

«همه چیز خیلی تار است؛ درست مثل سیاهی. احتمالاً به همین دلیل اهدافم را تعیین نمی‌کنم؛ زیرا چیزی نمیبینم». این پاسخ یکی از شرکت‌کنندگان مبتلا به افسردگی در تحقیقات بو گمبل (دانشگاه اوکلند، نیوزلند) و همکارانش است. آن‌ها دریافته‌اند که تخیل اهداف کوچک و بزرگ متفاوت می‌تواند در سلامت روان ما نقش اساسی بازی کند و آینده برای افراد مبتلا به افسردگی بسیار مبهم و تاریک است.