روزی خبرنگاری از ادیسون پرسید: «شنیده‌ام برای اختراع لامپ تلاش‌های بسیاری کرده اید. اما چرا بعد از 999 بار شکست، همچنان از تلاش باز نایستاده اید ؟» ادیسون پاسخ داد :« اما من 999 بار شکست نخورده‌ام، بلکه 999 روش یادگرفته‌ام که لامپ چگونه ساخته نمی شود.» امروزه، فشار زندگی در جوامع مدرن آنقدر زیاد است که هر کدام از ما ممکن است در حال حاضر بابت قسمت شکست خورده‌ای از زندگی خود ناامید و سرخورده باشیم.

  کسب و کارمان به بن بست خورده باشد، از شریک زندگی‌مان ضربه خورده باشیم، در تحصیل با شکست مواجه شده باشیم یا هر موضوع دیگری. اما پشت تمام این شکست‌ها موضوعی که فشار روانی بیشتری به ما وارد میکند باورهای ریشه ای درباره‌ی مفهوم شکست است . با گسترش رسانه‌ها و در دسترس بودن ارتباط های گسترده و جهانی، هر سو را که می‌نگریم صحبت از چگونه موفق شدن، سریع تر رسیدن به موفقیت وارائه‌ی راهکار برای دستیابی به موفقیت‌های وسیع و خلاصه القاء این باور است که ارزش آدمی به موفقیت است و شکست همانند به پایان رسیدن رویاها و اتمام هستی است. در بین این همه تذکر برای رسیدن به موفقیت، هیچ کس به ما نیاموخته که چطور باید شکست بخوریم، در واقع درباره‌ی وجود داشتن شکست و نیم دیگر سکه کمتر کسی با ما صادق بوده است. گاهی عدم پذیرش شکست و به بن بست رسیدن راه برگزیده‌ی ما موجب می‌شود مدت زمان زیادی از عمر باارزش خود را صرف تکرار حرکت در مسیری کنیم که اساسا برای ما ساخته نشده و هرگز قرار نیست به مقصد مورد نظرمان برسد، پس هر چه سریع‌تر شکست را بپذیریم، عقب بنشینیم و برای امتحان مسیر دیگری آماده شویم به نفعمان است.

از طرف دیگر، حس کردن طعم شیرین موفقیت در گرو آن است که شکست را چشیده باشیم . در واقع نقشه‌ی راه زندگی پر است از فراز و فرودهایی که معنای زندگی را برای ما پربارتر می کند ، همدلی را به ما می آموزد و موجب می‌شود تا از رنج‌های معنادار زندگی درس‌های بزرگی بیاموزیم. برای برداشتن بار فشار روانی « من باید همیشه موفق باشم» از دوش خودمان، باید به باورهای القایی که از محیط گرفته ایم، نگاهی نو داشته باشیم. پذیرش این نکته به شما بسیار کمک می کند که قرار نیست همیشه اوضاع بر وفق مراد ما باشد، قرار نیست همیشه خوشحال و موفق باشیم، اگر گمان کنیم روزگار طبق خواست و برنامه ی ما باید حرکت کند آسیب بزرگی به سلامت روانی خود زده ایم.  هر شکست می تواند باب جدیدی در زندگی ما باز کند. شاید تلخ ، سخت و غم انگیز اما غروبی ست که مسیر زندگی ما را پربار و زیبا می‌کند.