دکتر یو جانگ کیم، پزشک یک مرکز آموزشی-بیمارستانی در شیکاگو، به تازگی تحقیقی درباره‌ی سلامتی افراد انجام داده است. او معتقد است سلامتی همه‌ی افراد یک امر موقت و گذراست. اما نکته‌ی جالب اینجاست، که طبق تحقیقی که سال 2009 در آمریکا انجام شده بود، اکثر افراد سلامتی خود را بیشتر از دیگران ارزیابی می‌کنند و معتقدند که از بقیه سالم تر هستند. اما سلامتی چیست؟ طبق تعریف سازمان بهداشت جهانی، سلامتی به معنی وضعیت رفاه کامل جسمی، روانی و اجتماعی است. طبق این تعریف سلامتی، صرفا عدم وجود بیماری یا ناتوانی نیست و نگفته واضح است، که با این تفاسیر اکثر ما، «ناسالم» انگاشته خواهیم شد. مقاله‌ی دکتر کیم، سعی دارد به ما نشان بدهد، که هرچقدر هم خواب کافی دارید، رژیم غذایی سالمی را رعایت می‌کنید و استرس کمی تجربه می‌کنید، به هر حال سلامتی ما انسان‌ها، کاملا موقت و گذرا است. ما پیری، بیماری و مرگ را تجربه خواهیم کرد، اما میل داریم، سلامتی و جوانی را به عنوان یک الزام و وضعیت هنجاری در نظر بگیریم. یکی از دلایلی که باعث شکل‌گیری این تصویر می‌شود، تبلیغات و رسانه است. افراد خوشحال، سالم، خندان و آسوده‌ای که در تبلیغات مشاهده می‌کنیم، عموما بین 18 تا 34 سال دارند. آن‌ها ناخوداگاه این پیام را به ما منتقل می‌کنند«به من نگاه کنید، آیا نمی‌خواهید مانند من جوان و خوشحال بمانید؟» پس جای تعجب ندارد، که دوست داشته باشیم مانند آن‌ها باشکوه به زندگی ادامه دهیم. اما فکر می‌کنید اینکه ما سلامتی خود را بیشتر و باثبات تر از حد معمول در نظر بگیریم، چه ایرادی می‌تواند داشته باشد؟ مساله اینجاست، که هرچه سلامتی موقتی‌تر انگاشته شود، برای حفظ آن تلاش مداوم‌تری صورت خواهد گرفت و افراد به احتمال بیشتری در عادات و سبک‌های مخرب زیستی‌شان، تجدید نظر خواهند کرد و مهم‌تر اینکه با این فرض دولت‌ها باید آموزش عمومی، غذای مناسب و خدمات دولتی در دسترس‌تری برای عموم مردم فراهم کنند. از طرف دیگر، درک موقتی بودن سلامتی خودمان و اطرافیان‌مان، با احتمال بیشتری ما را وادار می‌کند، که خود را برای مواجه با مرگ(در هر سطحی و برای هر کسی از جمله خودمان) آماده کنیم و انگیزه‌ی بیشتری برای ایجاد گزینه‌های مراقبتی مهربان‌تر و پذیراتر برای شهروندان سالخورده و دیگرانی که نمی‌توانند از خود مراقبت کنندف خواهیم داشت. به طور کلی، دانستن این نکته که سلامتی ما موقت است، باعث می‌شود، بیشتر باور کنیم که حادثه یا بیماری، فقط برای دیگران اتفاق نمی‌افتد و بهتر است، برای ادامه‌ی زندگی برنامه‌های خودمراقبتی بیشتری در نظر داشته باشیم.