این مفهوم گسترده فراتر از نقش‌های خاص جنسیتی است و طیف وسیع‌تری از کارهای نامرئی انجام شده در زمینه‌های شغلی، شخصی و حرفه‌ای را در بر می‌گیرد. در عصر مدرن، کار نامرئی فراتر از کارهای خانه، مراقبت و مدیریت زندگی است، اکنون می‌توان گفت کار نامرئی شامل کار عاطفی ، وظایف سازمانی که به خانه می‌بریم، راهنمایی‌هایی که ارائه می‌دهیم و سایر تلاش‌های پشت صحنه است که به عملکرد روان افراد، خانواده‌ها و سازمان‌ها کمک می‌کند. این تلاش‌ها می‌تواند از برنامه‌ریزی جشن تولد برای همکاران اداری گرفته تا تمیز کردن آشپزخانه‌های اداری عمومی و یادداشت‌برداری در جلسات باشد. البته عواقب روانی کار نامرئی می تواند عمیق و ویرانگر باشد، که بر اهمیت شناخت و ارزش گذاری مشارکت کسانی که کار نامرئی انجام می دهند تأکید می کند.

 در حالی که ایده "کار نامرئی" چهار دهه پیش مفهوم جدیدی بود، اکنون در فرهنگ عامه، رسانه ها و تحقیقات مورد بررسی دقیق قرار گرفته است. سال گذشته، مجله تایم اهمیت نیاز به اصلاح این نابرابری را در مقاله ای با عنوان "چگونه به کار نامرئی ناعادلانه پایان دهیم" منتشر کرد، آلیسون دامینگر، جامعه شناس دانشگاه ویسکانسین، چگونگی تأثیر کار نامرئی بر روابط را بررسی کرد و در حال حاضر حتی کمپین‌هایی با هشتگ کار نامرئی سعی در آگاه سازی و مقابله با این پدیده دارد. 

  

در قرن بیست و یکم، کار نامرئی شامل وظایف حیاتی اما نادیده گرفته شده است، مانند کاهش تعارضات، ارائه ترجمه های فرهنگی، راهنمایی و مدیریت پویایی‌های اجتماعی دفتر. ما باید تلاش کنیم این وظایف حیاتی نادیده‌گرفته شده را از سایه  خارج کرده و به حوزه‌ای منتقل کنیم که در آن می‌توان کار همه را ارزشمند دانست و از آن قدردانی کرد. 

با افزایش تنوع در محل کار، ما همچنین درک می کنیم که کار نامرئی تحت تأثیر جنسیت، نژاد، قومیت ، وضعیت اجتماعی-اقتصادی، ناتوانی و غیره است. 

در دنیای پرسرعت و به هم پیوسته امروزی، مفهوم کار فراتر از شرح مشاغل سنتی رسما بیان شده می‌باشد و شامل مسئولیت‌های آفلاینی است که اغلب در بررسی عملکرد نشان داده نمی‌شوند. در حالی که ما اغلب کار را با وظایف و مسئولیت‌های قابل مشاهده مرتبط می‌دانیم، حوزه وسیعی از کار بدون توجه و ناشناخته ادامه یافته و زندگی ما را تحت تاثیر خود قرار می‌دهد. مشارکت بیرونی در محل کار شامل مدیریت و کمک به دیگران برای تنظیم احساساتشان، حمایت عاطفی از دیگران، حضور در شبکه های پشت صحنه برای حفظ روابط حرفه ای و راهنمایی و مربیگری دیگران است.برای مثال، در بیمارستان‌ها، متخصصان دوزبانه‌ی مراقبت‌های بهداشتی زمان زیادی را صرف کمک به بیماران و کمک به سایر متخصصان در تعامل با بیمارانی می‌کنند که ممکن است به زبان غالب صحبت نکنند. در سراسر هیئت مدیره، متخصصان مراقبت های بهداشتی اطلاعات بیمار را مستند می‌کنند و از صحت و انطباق با مقررات حفظ حریم خصوصی در کارهایی که اغلب دیده نمی‌شوند اما برای مراقبت از بیمار و رعایت قانونی حیاتی هستند، اطمینان حاصل می کنند. در مدارس، معلمان اغلب وقت و تلاش خود را در خارج از 40 ساعت کاری هفته، صرف نمره‌گذاری، طراحی و خرید مواد درسی و طرح درس در کاری که معمولاً برای افراد خارجی آشکار نیست، می‌کنند. 

  

نامرئی بودن کارها پیامدهای روانشناختی عمیقی برای فرد و اجتماع دارد. تحقیقات عمیق آلیس ایگلی روانشناس در مورد کلیشه های جنسیتی و رهبری بر این نکته تاکید می‌کند که چگونه کار نامرئی نقش های جنسیتی را تداوم می‌بخشد و انتظارات اجتماعی از جنسیت یا نژاد خاصی را تقویت می‌کند. کار نامرئی می‌تواند منجر به فرسودگی عاطفی، فرسودگی شغلی، ناراحتی و کاهش احساس ارزشمندی و هویت شود، زیرا افراد به طور مداوم مسئولیت های متعدد را بدون شناسایی، حمایت و تکریم انجام می‌دهند که می‌تواند مرزهای کاری و زندگی شخصی را محو کرده، بر رضایت شغلی و تعامل افراد تأثیر بگذارد و روابط شخصی را تحت فشار قرار دهد. علاوه بر این، هنجارهای اجتماعی و فرهنگی اغلب بر کار نامرئی تأثیر می‌گذارند و مراقبت از خود و فرصت های رضایت شخصی را محدود می‌کنند. کارهای نامرئی معمولاً در امتداد خطوط جنسیت و تنوع نژادی قرار می‌گیرند و باعث تداوم نابرابری و ایجاد احساس رنجش و ناامیدی خواهند شد. 

همچنین نادیده انگاری و عدم ارزش‌گذاری کار نامرئی می‌تواند پیامدهای اجتماعی گسترده‌تری داشته باشد، نابرابری‌های اجتماعی را تقویت کند و مانع پیشرفت به سوی جامعه‌ای عادلانه‌تر شود. کار محققانی مانند آنتونی سی. کلوتز و مارک سی. بولینو به پیش بینی «استعفای بزرگ» اعتبار می دهد، در واقع آنها سرنخ‌هایی را در مورد تأثیر کاری که  همیشه به اندازه کافی جبران نمی‌شود بر ترک بی‌سر و صدای کار و کنارگذاری تلاش بدون استعفای رسمی  ارائه می‌دهند.

    

کم ارزش‌گذاری کار نامرئی به عدم تعادل در توزیع نیروی کار و منابع دامن می‌زند و مانع پیشرفت به سوی جامعه‌ای عادلانه‌تر می‌شود. برای شروع تغییر پایدار، شناخت و رسیدگی به وجود کار نامرئی بسیار مهم است.

 اول، ما باید آگاهی را در مورد کار نامرئی و تأثیر آن بر افراد و جوامع افزایش دهیم. به اشتراک گذاشتن داستان‌ها و تجربیات شخصی، مانند تجربیات کارکنان مراقبت‌های بهداشتی در طول همه‌گیری، می‌تواند بر روشن سازی کار پنهانی که اغلب نادیده گرفته می‌شود، کمک کند. دوم، ما باید هنجارها و انتظارات اجتماعی را که موجب تداوم کار نامرئی می‌شوند، به چالش بکشیم.

 اقداماتی  شامل ارزیابی مجدد نقش‌های سنتی، ترویج یکپارچگی کار و زندگی، حمایت از پاداش و به رسمیت شناختن منصفانه کار و مستندسازی مشارکت‌های مرئی و «نامرئی» ما است. در نهایت، سازمان‌ها و سیاست‌گذاران باید سیاست‌ها و شیوه‌هایی را اجرا کنند که برای کار نامرئی ارزش و حمایت قائل شود، مانند ترتیبات کاری انعطاف‌پذیر، مرخصی والدین با حقوق، و فرصت‌های برابر برای پیشرفت شغلی.

در حاضرکار نامرئی جزء لاینفک زندگی و جامعه ماست، اما همچنان پنهان و کم ارزش باقی مانده است. 

درک و تصدیق وجود آن می تواند ساختارهایی را که نامرئی بودن آن را تداوم می بخشد، از بین ببرد. زمان آن فرا رسیده است که کمک های افرادی را که این کار ضروری را انجام می دهند و به سمت جامعه ای کار می کنند که برای همه اشکال کار ارزش قائل است و از آن حمایت می کند و کار نامرئی را قابل مشاهده می کند، به رسمیت شناخته شود.