امید موهبتی الهی است که الله متعال در همه‌ی بندگانش به ودیعت نهاده که تا زنده اند دست از تلاش و کوشش و ساختن و آباد کردن زندگی خود و زمین بر ندارند تا دنیا را از آن‌ چه که تحویل گرفتند زیباتر و پویاتر به نسل بعدی تحویل دهند و این کمال و قله‌ی زندگی یک انسان موفق است.

امید ستونِ زندگی و موتور موفقیت است و ظرفیت انسان برای پذیرش امید، شگفت‌انگیزترین حقیقت زندگی است. امید برای هر فرد و جامعه‌ای یک مقصد واضح و روشنی را مشخص می‌کند و انرژی لازم را برای شروع و ادامه راه به آن‌ها می‌دهد.

ناپلئون بناپارت می‌گوید امید رودی است که اگر خشک شود همه خواهند مرد.

متاسفانه در جامعه امروز ایران به طور فاجعه باری امید به آینده رنگ باخته و به تبع آن نشاط و شادی و سرزندگی هم حتی در جوانان و نوجوانان ِبه شدت تقلیل یافته است. اگر بگوییم که سرزمین تفتیده و تشنه‌ی ایرانِ امروز بیش از هرچیزی به رود خروشانی به نام امید نیاز دارد حرف بیراهی نزده‌ایم.

دیو ناامیدی بر جان و روان اکثریت جامعه اعم از دانش آموز و دانشجو و معلم و استاد و کارمند و کارگر و کارفرما و..... به طور عجیبی چنبره انداخته و در موتور محرکه‌ی جامعه اختلال ایجاد کرده است.

به نظر نگارنده الان که کشور در آستانه‌ی یک انتخاب بزرگ و سرنوشت ساز قرار دارد و نامزدهای ریاست جمهوری هر کدام برای جلب نظر رای دهندگان وعده‌های جور واجور و رنگارنگ می‌دهند و تنور انتخابات داغ می‌باشد، بزرگترین و مهمترین برنامه‌ای که رییس جمهور آینده باید برای جامعه ایران انجام دهد این است که امید و اعتماد ضربه خورده را به جامعه باز گرداند. نیروی محرکه‌ای که قطعا باعث رشد و شکوفایی کشور خواهد شد و ایرانی زیباتر و آبادتر از قبل برای ایرانیان به ارمغان خواهد آورد.

روزنامه صبح ساحل