اکنون سال‌های‌ سال پس از بازگشت هندوها به سرزمین‌شان و بردن مجسمه‌های خدایان در دهه ۳۰ و ۴۰، تصویر بازمانده خدای «کریشنا» روی دیوارها رنگ باخته و رطوبت هوای جنوب به گچ‌بری‌ها و نقاشی‌ها رخنه کرده و ساختمانش را پاساژهای شلوغ و ساختمان‌های بلند دوره کرده‌اند. صورت بنا، صورتِ گذشته‌اش نیست اما هنوز زیباست: یک اتاق چهارگوش میانی است که گنبدی روی آن سوار شده. گنبد با آن‌همه مقرنس، شبیه هیچ گنبدی در ایران نیست. دور معبد طاقچه‌ و محراب و راهروهایی است که روزگاری زوار به دور آن می‌چرخیدند و حجره‌هایی کوچک برای طلبه‌های مکتب برهمن. بعضی دیوارها نشانی از نقاشی‌های مذهبی گذشته دارد و معدود تندیس‌ها در سکوت معبد بست نشسته‌اند.

این بنا جز آنچه از تاریخ حضور هندوها در خود دارد، روزگاری خانه کودکی و جوانی ابراهیم منصفی، شاعر و آوازه‌خوان شناخته‌شده هرمزگانی بوده است. منصفی بعد از جدایی پدر و مادرش پیش پدربزرگش رفت که نگهبان معبد هندوها بود. او تا ١٨سالگی در بت گوران بود و البته در رفت‌وآمد به بستک و میناب، محل زندگی پدر و مادرش. حضور در معبد باعث شد او تحت‌تأثیر مکتب هندوها نام «رامی» را بر خود بگذارد. سند محکم در این‌باره عکس‌هایی بازمانده از حضور منصفی در معبد است. در مستند «وا کَس چه؟» به کارگردانی کامران حیدری هم به این موضوع پرداخته شده است.

پرستشگاه هندوها که بنای منحصربه‌فرد بندرعباس است،‌ سال ۷۳ به تملک میراث درآمد و ‌سال ۷۷ به شماره ۱۹۹۹ در فهرست آثار ملی ثبت شد. درباره این بنا در کتاب بندرعباس و خیلج‌فارس سدید السلطنه بندرعباسی، شاعر، نویسنده و مورخ جنوبی بیشتر می‌توان خواند. قرار است کتابی از فخری دانشپور، پژوهشگر هنر و باستان‌شناسی چاپ و منتشر شود که کامل‌ترین اطلاعات را درباره معبد دارد و تصاویری از دیوارهای معبد در چهل‌سال پیش.

روایتی از روزنامه شهروند