نویسنده: محمد ندیمی، پژوهشگر مسائل ایران

نوام چامسکی در کتاب معروف خود نکات مهمی را در باب رسانه بیان می دارد. او جامعه صلح دوستی را نشان داده که دولت آن  مایل است که وارد جنگ شود و از طریق رسانه، این موضوع را به مردم القا کرده که اگر ما دولت مردان وارد جنگ نشویم، منافع شما مردم به خطر می افتد. لذا این مردم صلح دوست، به یک باره خود را در شرایطی می بینند که باید وارد جنگ شوند. این به خوبی نشان می دهد که چطور رسانه به سیاستمداران کمک کرده که از آن طریق اهداف خود را دنبال نمایند. لذا رسانه امروز یک ابزار است که دولت ها از آن استفاده می کنند و دولتی موفق است که بتواند در این دنیای پیچیده که شاهد تعارض منافع میان دولت های مختلف هستیم، از این ابزار به خوبی استفاده نماید.

باید توجه داشت که عموم مردم دچار ضعف در سواد رسانه ای هستند و تکثر رسانه ها می تواند روی ایشان تاثیر بگذارد. لذا دولت ها می بایست یک رسانه قوی داشته تا بتوانند موفقیت های خود را روایت و افکار عمومی جامعه را در دست داشته باشند. طبیعی است که اگر در جنگ رسانه ها، دولت ها فاقد یک رسانه قوی باشند،کنترل افکار عمومی در اختیار دشمنان ایشان قرار می گیرد. این رسانه ها می بایست متکثر بوده و تمام سلایق جامعه را در بر بگیرند. آنها می بایست دردها و مشکلات مردم را شناخته و فرای توجه به احزاب، منافع ملی را دنبال نمایند.

در فضای انتخابات، آن هم در ایران، گاه با مردم سرخورده و فرسوده ای مواجه ایم که به گذشته خود افتخار نکرده و در انتخابات ها به دنبال المان هایی می گردند که بتوانند به آن افتخار نمایند.  بدین واسطه ایشان با جایگزین کردن المان های غربی تلاش می کند که گذشته خود را پوشش دهد. مشکل اینجاست که حاکمیت در 45 سال گذشته  نتوانسته موفقیت های خود را برای مردم روایت نماید. با این پیش فرض، در فضای انتخابات و مناظره ها، با کاندیداهایی مواجه می شویم که مدام مشکلات را گفته و دستاوردها را نمی گویند و در کنار گفتن مشکلات، دوقطبی دیو و دلبر  هم ایجاد کرده و طوری القا می کنند که خود دلبر و دیگری دیو است . این در حالی است که آنچه که امروز پس از 45 سال در آن ایستاده ایم، دستاورد همه مسئولان است.  حتی دیده می شود که یک موضوع مشخص ملی نیز میان کاندیداها نیست که روی آن اجماع داشته یاشند و همه به آن افتخار نمایند.  کاندیداها در کنار ساخت این دوقطبی ها، جامعه را در برابر سیلی از وعده ها قرار می دهند، آن هم وعده هایی که در شرایط داخلی، منطقه ای و بین المللی فعلی،  اصلا امکان تحقق آنها وجود ندارد.               

در این شرایط جامعه به سمت کاندیدایی می رود که این وعده ها را می دهد، در حالی که می بایست به فردی رای دهد که اشراف درستی از وضعیت منطقه و دنیا داشته و جغرافیای ایران و وضعیت آونگی آن را بشناسد. ولی به واسطه شکل گیری این دوقطبی ها در این دوقطبی های کاذب، امکان تشخیص ضعف و قوت ها از عموم مردم گرفته شده و کسی امکان رای آوری بیشتر را به دست می آورد که رسانه بهتری داشته و بتواند شور و هیجان بیشتری ایجاد نماید.  در این شرایط مسائل اصلی کشور در حاشیه قرار گرفته و فردی که به قدرت می رسد،  نمی تواند به سمت حل این مشکلات اصلی کشور حرکت کند.

روزنامه صبح ساحل